De volgende morgen worden we al vroeg gewekt door een voortdurend gepiep. Als we een onderzoek instellen, blijkt dat de camping leeft van de grondeekhoorntjes. De dieren zitten overal. Het gepiep dient om met elkaar te communiceren. Mensen zijn voor die dieren alleen interessant als bron van gevaar en bron van voedsel. Het is goed koud en bovendien erg vochtig. We gaan snel naar binnen en zetten de verwarming hoger. Al vlug zitten we behaaglijk warm aan het ontbijt. Door het grote raam kan je het gedoe van de eekhoorntjes goed volgen. Waar al die Elk van gisterenavond zijn gebleven, weten waarschijnlijk alleen die Elk zelf. Terwijl wij van ons kopje thee genieten, zien we diverse buren al vertrekken.

Wij hebben vandaag een korte reis op het programma staan. Vanmorgen gaan we naar een parkeerplaats, van waar we met het Transit busje naar Banff zelf zullen gaan. Het busje kent een tarief van $1 per persoon per rit. Er zijn twee lijnen, een naar die parkeerplaats en dan Banff in tot aan het Banff Springs Hotel en een andere lijn die vanaf onze camping tot en met het centrum van Banff gaat. Waarom rijden jullie dan eerst naar die parkeerplaats zult u denken. Wel, dat heeft alles te maken met het tijdstip waarop je de camping verlaten moet hebben of voor nog een dag daar moet betalen. Wij denken dus te laat terug te zijn.

Op de parkeerplaats kondigt geraas onze eerste trein van dit jaar aan. De spoorlijn loopt vlak achter deze bewaakte parkeerplaats. Ik grijp mijn camera en op het moment dat ze met een donderend geraas voorbij komen leg ik twee knalrode diesels van CP rail vast. De machinist steekt ter begroeting zijn hand op en maakt het af met een stoot op de claxon.

Met het busje doorgereden tot aan het Banff Springs Hotel. Ook dit is weer zo'n Canadian Pacific Railroad hotel. Als we van de halte verder naar het gebouw lopen zien we een grote coca cola truck die zijn lading lost. De truck komt zo uit de reclame van coca cola die bij ons met kerstmis regelmatig op de tv te zien was. Het hotel bestaat uit diverse gebouwen. In het hoofdgebouw is ook weer een hele winkel galerie ingericht. Voor het hotel, wat lager op de helling liggen open en overdekte baden gevuld met water uit de hot springs. De stoom komt eraf. Ook de Bow river is goed te zien. Alleen de waterval is van deze kant niet zichtbaar. We laten alles eens op ons inwerken en hebben een gesprekje met twee mensen uit Twello. We pakken het busje en gaan naar het centrum van Banff. Na wat gewinkel laat ik me overhalen tot het binnengaan van het Hard Rock Café. We hebben daar, terwijl Elvis Presley alom hoorbaar aanwezig was, een voortreffelijke hamburger gegeten. Ma _ a doet mij zo als beloofd een baseball cap met opschrift Hard Rock Café Banff cadeau. Ik zet die pet natuurlijk gelijk op. Ma _ a koopt een reisjournaal boekje. In een dergelijk journaaltje zijn foto's opgenomen van de streek waar je doorheen reist. Er ook ruimte om per dag een kort verhaal te noteren. Ik zal uit haar journaal af en toe citeren.

Als we bij onze motorhome komen stort het zo van de regen, dat de buschauffeur, die nog wist dat hij ons hier had opgepikt, de bus vlak naast het motorhome laat stoppen. We komen bijna droog over. Ik noem dat klasse!

Wij vertrekken en nemen uiteraard weg 1a de Bow Valley Road richting Lake Louise. Door de gestaag neervallende regen is het uitzicht zwaar ...pet. Het heeft geen zin om bij de attractie punten te stoppen. Je wordt alleen maar nat. Als we de parkeerplaats bij Castle Mountain bereiken waar we de vorige reis zo fraai treinen hebben kunnen kijken, besluiten we tot het zetten en drinken van koffie. Een uur gestaan al met al. Geen trein gezien. We bereiken Lake Louise en gaan direct naar de camping om een plaatsje te reserveren. Terwijl we dat doen klaart het op. Het wordt droog en de wolken gaan wat omhoog. Voor ons is dat voldoende om na de faciliteiten direct om te keren en naar het meer zelf te rijden. Gonda zegt dat ze ook sowieso naar Morraine lake wil. De parkeerplaats bij Lake Louise is ondanks het mindere weer redelijk gevuld.

Als we naar het meer gelopen zijn geloven we onze ogen niet. Er ligt nog een hele ijsvloer op het meer. De omringende bergen zitten nog dik in de sneeuw. Het ziet er allemaal heel bijzonder uit. Vooraan is het ijs wat weggesmolten. De Victoria gletsjer spiegelt zich in dit stukje water. Ik kan een paar mooie foto's maken met links en rechts zwarte bergen, daartussen het felle wit van de gletsjer en dan in het midden van de foto verticaal gezien een glinsterende streep van het ijs met daaronder het beeld van de gletsjer en de bergen weerspiegelt in het turquoise water. Het geheel is van een ongekende schoonheid. En dan moet u bedenken dat de zon nog niet eens schijnt.

De namaak Oostenrijker met de alpenhoorn is nog niet aan zijn seizoen begonnen. In plaats daarvan klinken de stemmen van een paar vrouwen die “Amazing Grace” zingen helder weerkaatst door bergen, ijs en water door de lucht. Maca maakt een sneeuwbal en dreigt die mij in de nek te gooien als ik haar niet de beloofde winkeltjes laat zien. Tja, je moet wat om het vege lijf te redden. We gaan het hotel in. Binnen kan ik door het raam van een van de eetzalen een schitterend uitzicht op film vastleggen. Mijn dochter is erg onder de indruk van de winkels en het assortiment dat die bieden. Ik weet haar te overtuigen van het feit, dat de in één van die winkels aangeboden mineralen elders goedkoper zullen zijn. Veel te lang eigenlijk blijven we binnen. Buiten hebben we nogmaals de hele ambiance op ons laten inwerken.

Op naar Morraine Lake. De weg takt af en gaat recht de hemel in. Links en rechts van de weg grote sneeuwhopen. Kennelijk heeft het recent nog gesneeuwd. We komen op een parkeerplaats bij het visitor centre en lopen naar de plek waar normaal het water van het meer moet zijn. Groot is onze verbazing als we vaststellen dat op de bodem van dit meer geen water ligt. Er ligt een groot sneeuwveld en er liggen volop dode bomen. Oh ja, kijk daar in het midden een ijsvloer. Doordat in de bergen de sneeuw nog niet aan het smelten is staat Morraine Lake praktisch zonder water. Het geheel vormt wel een prachtig beeld, ook hier weer harde contrasten tussen zwart en wit. We lopen een stukje over een trail langs de oever. Ver kom je niet, het pad verdwijnt echt onder de sneeuw. We besluiten een stukje op het ijs te gaan lopen. Tot aan onze knieën zakken we in de daarop liggende sneeuw. Er is een bus met Japanners aangekomen. Onze oosterse vrienden zijn net als wij verbaasd over het ontbreken van water en besluiten massaal het ijs op te gaan. Voor ons levert dit een schouwspel op van deftig geklede vrouwen met hoed, handschoenen en op naaldhakken ploeterend door de knie hoge sneeuw.

In het visitor centre koop ik een warme trui.

Bij terugkomst op de camping gaan we op zoek naar stukken hout om onder de wielen van de auto te plaatsen. We staan ontzettend scheef, je rolt je stoel uit. Daar er niets bruikbaars te vinden is, maar wat gemanoeuvreerd zodat we wat rechter komen te staan. We brengen de avond door met lezen. Ook nemen we de afgelopen dag door. We hopen dat het morgen beter weer wordt. Wel te rusten!

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde