Als we vanmorgen wakker worden horen we vogels zingen. Ik kijk naar buiten en zie volop zonneschijn. Een opgewekte spanning maakt zich van mij meester. Als het weer inderdaad opgeklaard is, dan had het daarvoor geen beter moment kunnen kiezen. Vandaag gaan we immers over de al eerder beschreven Hwy 93 Icefields Park Way, naar Jasper. Bij volle zon moet dat nog fraaier zijn dan het de vorige keer al was. Het ontbijt gaat gehaast, we willen niet onnodig tijd verliezen. Als je buiten op de camping staat met de jas uit, wat een grote temperatuurverschillen kan je hier toch beleven, zie je door de bomen al diverse bergtoppen wit besneeuwd in de zon glinsteren. We gaan sani-dumpen en vers water tanken en dan op weg!

De lucht is strak blauw met slechts hier en daar een klein wolkje. De weg glinstert in de zon. En dan die bergen links en rechts en voor je! Sommigen zijn dik besneeuwd en tonen zich als grote slagroom taarten, terwijl andere tussen de sneeuw meer rotsen tonen. Alles ligt er in de stralende zon letterlijk schitterend bij. Eerst nu met dit prachtige weer zie je om hoeveel bergen het gaat. Je kan ze nu immers allemaal goed zien. We zijn erg onder de indruk en wel vanaf het eerste moment dat we onderweg zijn. Uiteindelijk zullen we vandaag 120 foto's maken, zo onder de indruk zijn we.

Als we een dertig minuten onderweg zijn, hebben we onze eerste beer van dit jaar in beeld. Het is een zwarte beer die rustig in de berm staat te “grazen”. Wij stoppen, net als de ons tegemoetkomende camper in de berm op enige afstand van het dier. Raampje open en fotograferen maar. Wat een opwinding maakt zich van ons meester. Hebben we op onze vorige reis door dit gebied in totaal één beer en dan nog op enige afstand gezien, deze staat alsof hij tam is op zijn dooie gemakje pal voor ons. We kunnen er geen genoeg van krijgen! Als de beer na minuten er vanuit gaat dat hij wel genoeg geposeerd heeft en waardig het bos in schrijdt, zien we achter ons een hele rij RV's en andere auto's die net als wij in de berm zijn gestopt en van het schouwspel genoten hebben. Wij wachten even tot die anderen zijn doorgereden en vertrekken pas dan. Het voordeel van die werkwijze is dat zij in file en jij weer alleen rijdt.

Links en rechts verheffen zich steeds nieuwe wonderen der natuur. Het is echt kicken vandaag. Bij Hector Lake maken we foto's van het nog geheel dicht gevroren meer. Het ijs ligt nog onder een forse laag sneeuw. Het meer wordt omzoomd door dennenbomen waarop geen sneeuw meer ligt. Zodoende heb je om het witte meer een donker groene rand van de dennen, met daar dan weer achter en boven de vormen van de bergen die met hun afwisseling van rots en sneeuwpartijen af steken tegen de blauwe lucht. Het is heel bijzonder om te zien. Zien is ook het woord niet, het is meer beleven.

Crowfoot Glacier toont zich met al zijn brute pracht aan ons. Peyto Lake is vanwege de sneeuw nog niet bereikbaar. Voor de lunch stoppen we bij Mistaya Canyon.

We besluiten eerst de hike te doen. We ontmoetten op de parkeerplaats een jong stel, Nederlanders naar blijkt, die ons vertellen dat zij een half uurtje geleden een beer met jongen hebben gezien. Mijn dochter bindt aan haar bergwandelstok de gisteren gekochte bearbell. Bij elke stap die je dan doet rinkelt het belletje. Dit zou genoeg moeten zijn om eventuele beren te waarschuwen dat er iemand aan komt. Beren hebben dan in het algemeen de neiging zich terug te trekken. We lopen de trail af en komen bij een plek, waar een rivier in een buitengewoon mooi dal zich door een aantal rotsen wringt. De grote hompen steen zijn rond geslepen en dragen de sporen van het voortdurend geweld van het water. Het geheel wordt omringd door onwerkelijk mooi gevormde bergtoppen. Rechtstaande wanden wisselen zich hier af met meer klassieke toppen. Wat naar rechts ligt in een halfrond, door bergtoppen gevormd, een gletsjer. Het lijkt wel of je er zo naar toe zou kunnen lopen. Om de idylle te completeren heeft iemand her en der alpenbloemen gestrooid. Terug bij het motorhome blijven we elkaar tijdens de lunch vertellen dat we het toch wel bijzonder treffen met dit weer in dit gebied.

Kort nadat we weer verder zijn gereden, moeten we stoppen voor een kudde Bighorn Sheep. Deze dieren zijn tegen de berghelling bijna niet te zien. Zo goed zijn ze gecamoufleerd. De parkgids zegt: Bighorn Sheep, Ovis canadensis. Identificatie kenmerk: grote gedraaide bruine horens, licht bruine vacht met een lichter gedeelte midden op de romp. Woongebied: weiden, open bossen en steile rotsige hellingen. Bevolkingsaantallen: Banff: 2000-2600, Jasper 2500-3000 en Kootenay 100-140. Het is dat het familiehoofd in de berm van de weg toezicht op zijn kudde stond te houden, anders hadden we de dieren waarschijnlijk niet eens gezien.

Verder maar weer. Je komt langzaam maar zeker steeds hoger. Het gebied wordt ook steeds ruiger. Weliswaar wordt het dal waarin de weg is gelegd geleidelijk wat breder, maar alles wordt ook steeds kaler. Bomen zie je al een poos niet meer. We naderen Sunwapta pass. Deze keer komen we van beneden naar boven. Op het uitzichtpunt raken we wederom niet uitgekeken. Een Canadees van Nederlandse herkomst maakt een praatje met ons. Hebben we gelijk een goed excuus om wat langer te blijven staan.

Rust is een reiziger onder deze omstandigheden niet gegeven. Profiteren van het mooie weer dat wil je en dat moet je. Op naar het Columbia Icefield. De gids van Jasper National park, waar je inmiddels bent aangekomen, waarschuwt als volgt: People with severe heart or lung conditions should note that the Icefields Centre is at an elevation of 2000 m ( 6500' ) above sealevel. Deze keer gaan we uiteraard met de snowcoach de Athabasca gletsjer op. Wij hebben de tour van kwart over twee ‘s middags, zie ik op de bewaarde kaartjes. Laat ik vertellen hoe zo'n tour in elkaar zit. Je moet eerst in een soort vertrekhal je kaartjes kopen bij een van de ticketbalie's. Daarna ga je naar het aangeduide docking station vanwaar de bus zal vertrekken. Na daar even gewacht te hebben komt er een normale ( nou ja, Amerikaans, dus ) autobus, waarmee je het eerste stuk omhoog gaat naar het vertrekstation van de Snowcoach. De weg voert steil omhoog over een van de zij-morenes van de gletsjer. Dan overstappen in de Snowcoach. De Bestuurder stelt zich aan u voor en vertelt eerst het een en ander over het voertuig. Het blijkt dan bv. dat wil deze snowcoach een helling afrijden, er gas gegeven moet worden. Er zit een bijzondere versnellingsbak onder. We gaan onderweg. Het voertuig moet dan gelijk steil naar beneden. Je moet nl. gelijk weer de morene af om op het ijs te komen. Onder aan de helling op de scheiding van steen en ijs is een grote plas water waar die coaches door rijden. Volgens de chauffeur is dit om de banden schoon te spoelen, zodat het ijs op de gletsjer schoon blijft.

Je bevindt je nu op de gletsjer in een wereld van sneeuw en ijs. Rondom diverse besneeuwde pieken en ver voor je het punt waar in een soort waterval van ijs de Athabasca gletsjer voortkomt uit het Columbia Icefield. Het einde van de wereld kan niet fascinerender zijn. De chauffeur is tevens gids en brengt ons van allerlei wetenswaardigheden op de hoogte. De rit eindigt op een plek waar men in het prille voorjaar met bulldozers de sneeuw heeft weggeschoven van het ijs. Een hoekje heeft men laten liggen. Als wij daar voorgaan staan, blijkt dat er wel drie meter sneeuw moet zijn gevallen dit jaar. We staan met veel mensen in de zon buiten op de gletsjer te genieten van al deze pracht. Als ik even mijn bril af zet weet ik gelijk dat, dat door de enorme reflectie van zon op sneeuw en ijs niet kan. Spleten in het ijs zijn door de overvloedige sneeuwval niet te zien. Wel zien we de resten van diverse lawines. Na een kwartiertje moet je dan weer de snowcoach in en maak je de reis in omgekeerde volgorde.

Voor alle sceptici. Wij zijn ons bewust van het sterk toeristische karakter van deze excursie, niettemin raden we iedereen die bij fraai weer hier is, aan om de excursie te maken. het is een onvergetelijke belevenis.

Na enige tijd toch maar weer vertrokken richting Jasper. We zijn gewoon dronken van het overweldigende uitzicht dat we onderweg hebben. Elke bocht in de weg brengt weer iets moois. Na een tijdje stoppen we bij de “Goat Mineral Lick”. Hier is de aarde rijk aan mineralen. De Berggeiten hebben die mineralen nodig. Deze dieren houden zich hier dan ook permanent op. Er is een uitzichtspunt met balustrade gemaakt. De helling gaat hier heel steil naar beneden naar de rivier. We weten niet wat we zien. In de parkachtige aanleg van het uitzichtspunt staat een geit met haar jong de ruige groene begroeiing te eten. Het is een gemiddeld groot, vreemd gevormd dier. Ze hebben een dikke witte langharige vacht en een langwerpig hoofd. Nooit eerder gezien. Gerommel aan de andere kant van de balustrade kondigt de komst van vader geit aan. Hij springt fluks vanaf een helling van 80% even over het hekje en gaat naar moeder en kind. De nationale park gids geeft de volgende bijzonderheden: Mountain Goat, Oreamnos americanus. Identificatie kenmerk: Als een dolk gevormde zwarte horens en een volle witte wollige vacht. Woongebied: steile hellingen en klippen van de boomgrens tot de bergtop. Bevolkingsaantal: Banff: 800-900, Jasper: 250-300, Kootenay:250-300 en Yoho: 300-400.

Op weg naar de camping, zien we langs de kant van de weg nog een zwarte beer. Doordat we hem te laat zien is het niet meer mogelijk nog te stoppen. Jammer. Bij Whistler campground gekozen voor een plek zonder voorzieningen. We rijden eerst naar de plek waar gratis brandhout wordt verstrekt. Men heeft in verband met de iepziekte hier “Dutch Elm disease” genaamd, liever niet dat je met brandhout in het rond rijdt. Brandhout schijnt ook de ziekte te kunnen verspreiden. Kort nadat we op de ons toegewezen plek zijn aangekomen, heb ik het kampvuur in de daarvoor bestemde metalen bak branden. Terwijl we nog lang bij dat vuur zitten schuiven diverse Elk ( Cervus elaphus) voorbij. Het zijn allemaal dames, de heren moeten uit de buurt blijven nu de jongen eenmaal geboren zijn.

Het boekje van Maca zegt onder meer:

Wildlife Sightings: 2 Zwarte beren, 5 Squirrels, 5 Bighorn Sheep, 6 Geiten + 1 jonkie, 6 Elk en 1 Woodpecker.

Zij besluit haar verslag met de volgende zinnen:

Vandaag hebben we heel veel mooie besneeuwde bergen gezien en meer dan 120 foto's gemaakt. Hier op de camping sta je tussen de bomen en het gras en lopen de Waipiti's/Elk tussen de mensen door.

We hebben soep met brood en worst gegeten .

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde