Vanmorgen vertrokken richting Williams Lake. We hebben zonnig weer met af en toe een bui. De buien brengen regen maar ook hagel, desondanks is het een zonnige dag. Het landschap fascineert ook vandaag weer. De weg loopt langs de Fraser en deelt met haar het bij tijden ruime dal. Soms lukt het niet helemaal en dan moet de weg naar boven. De spoorweg die nog tussen de autoweg en de Fraser loopt, was er kennelijk eerder en hoeft niet te klimmen. Het Sauerland in het voorjaar, maar dan ruimer van opzet, zo zou ik het landschap willen omschrijven. De op de kaart aangegeven driehoekjes langs deze weg zijn terecht, het is hier mooi. Op een punt waar de weg heeft moeten stijgen is een parkeerhaven met uitzicht over de weidse omgeving. Wij lassen hier spontaan een koffiestop in. De Fraser is ter plaatse breed en het waterpeil staat hoog. Ik kan nog net een goederentrein van BC rail fotograferen. Als we even wachtten komt daar ook de passagierstrein bestaande uit twee Budd-cars voorbij. De spoorwegliefhebber is weer tevreden.

In Williams Lake hebben we de plaatselijke Mall bezocht. Veel leuke winkels. Het door de plaatselijke schoolband gegeven concert, moest nog aan kwaliteit winnen. We doen de boodschappen. Op de parkeerplaats maakt een locale Indiaan een praatje met me. Hij zegt dat ik hiervandaan naar het westen moet rijden, dan kom ik echt in de wildernis. We hebben dat op de kaart gecheckt. Hij heeft zoals te verwachten is gelijk. Wij zullen zijn advies echter toch niet opvolgen omdat we nu eenmaal andere plannen hebben en een excursie van een paar dagen niet in te passen valt.

Verder de Cariboo Highway af, we passeren 150 Miles house, 108 Miles house en 100 Miles house. Ik heb al uitgelegd dat dit afstanden zijn gemeten vanaf Lillooet. Bij 93 Miles house buigen we af, de weg 24 op richting Lone Butte. Het plan ontstaat om bij Fawn Lake op een camping met Nederlandse eigenaren te gaan overnachten. Het bordje wijst naar links een zandweg op. Na ongeveer 10 kilometer komen we aan het einde van een steile helling bij het meer en de camping. Op een motorhome is men hier niet berekend. Er staan wat cabins, houten huisjes met beperkt comfort, en een aantal kleinere RV's. De nationale sport ter plaatse is vissen. Wij besluiten niet te blijven en rijden dezelfde 10 km weer over zand en gravel terug. De Chevrolet Flyer ziet er niet uit! Zo zitten we onder de bagger. We rijden door richting Clearwater. Op MacDonald Summit ( 1311 meter ) rijden we plotseling in de wolken. Wolken om ons heen en daar waar even geen wolk is maar de zon schijnt stijgt damp van de zoeven nog natte weg op. Een bord zegt ons de remmen te controleren. Een ander bord geeft aan dat de helling de eerst volgende 7 kilometer met 10% en daarna 3 kilometer met 8% naar beneden gaat. Ma _ a die voorin zit vindt dit alles maar griezelig. Vooral de runaway lanes voor op hol geslagen (vracht)auto's maken indruk op haar. Veilig beneden gekomen rijden we naar Clearwater, waar we op de reeds beschreven camping bij Dutch Lake voor de nacht domicilie kiezen. Sinds ons vorig bezoek heeft men bomen en struiken gesnoeid. Je kunt het meer nu beter zien. Bovendien is een strandje bereikbaar. Het water van het meer is glashelder. ‘s Avonds gaan we in het restaurant bij de kruising eten.

Maca's dagboekje zegt: Hier op de camping hebben we uitzicht over het Dutch Lake... Vanmiddag zaten we lekker ff op ‘t strandje en toen kwam familie de gans 2 meter bij ons vandaan zitten

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde