Vanmorgen met een fraaie zon aan de hemel de camping verlaten. Wij hebben deze keer ook de exercitie van het sani-dumpen, op het steile weggetje dat de camping op en afvoert, uitgevoerd. Met de versnelling in P en de handrem ferm aangetrokken lukt het wonderwel.

Op naar het visitor centre van Wells Gray Park. Dit centre ligt hier even ten noorden van het stadje. Gonda en Ma _ a gaan naar binnen, terwijl ik buiten in de zon luisterend naar de vogels en het ruisen der bomen op hen wacht. We gaan na enige tijd van start naar het park. Soms zijn wij nog te haastig, zo ook deze keer. We rijden Kascan Creek waar een watervalletje moet zijn zomaar voorbij. Bij de brug over de third canyon stoppen we even om in de diepte te kijken en om nog meer atmosfeer op te snuiven. Vanuit Clearwater heeft de weg ons steeds omhoog gevoerd. Op aanwijzing van de mevrouw in het visitor centre gaan we de afslag in van Green Mountain Viewing Point. Je kunt hier parkeren en een twee en een half uur durende wandeling naar de top maken of met je voertuig de weg volgen naar de top en het uitzichtspunt. Gonda bezweert me dat volgens de eerdergenoemde dame de weg ook voor motorhomes goed berijdbaar is. Goed berijdbaar is vanaf heden bij ons een genuanceerd begrip geworden. Wij besluiten om met de auto te gaan. Als we de parkeerplaats verlaten hebben wordt de weg al heel snel smal. Ik vraag mij af of de bomen wel genoeg ruimte laten om ons dak ongeschonden uit de strijd te laten komen. De weg die inmiddels is veranderd in een smal modderig zandpad voert met scherpe haarspeldbochten steil de helling op. Van terugkeren kan geen sprake zijn. Alleen in een haarspeldbocht zou je kunnen manoeuvreren, maar bovendien hadden we nu eenmaal A gezegd. Gelukkig komt op onze weg naar boven slechts één auto ons tegemoet op zijn weg naar beneden. Dit evenement vindt plaats bij een bocht, waardoor we samen ruimte vinden om te passeren. De weg bij Okanagan Falls uit mijn eerste reisverslag is vergeleken bij dit kinderspel. Glibberend en zwetend bereiken we de top.

Tja, dan blijkt dat het niet de moeite waard was, maar zeer de moeite waard. Eenmaal de uitzichttoren beklommen, kijken we uit over het hele park. Donkere bossen, heldere meren en besneeuwde bergtoppen strekken zich voor ons uit. In de verte zien we witte damp boven het bos. Met de verrekijker stellen we vast dat het opstuivend water moet zijn. Gezien de richting is dat dan van de Helmcken Falls. Het is hier heel indrukwekkend. Op de balustrade van de houten uitkijktoren zijn borden met de diverse bezienswaardigheden aangegeven. Ook hangt er een bord van de parkranger dat verteld dat hier twee uur geleden nog beren zijn geweest. Waar? Nou hier bij de toren!

Als na enige tijd de afdaling wordt aangevangen, besluit ik tot de volgende tactiek. Bij elke haarspeld kijk ik het volgende traject af of er nog voertuigen aankomen, pas dan ga ik weer verder. Het is nl. niet alleen later geworden ook het aantal auto's dat het uitzichtspunt bezoekt is tijdens ons verblijf daar flink toegenomen. Een en ander slaagt goed en eenmaal weer beneden op de parkeerplaats zeggen we tegen elkaar dat we het niet zouden hebben willen missen. De tweede bron van opgewektheid is dat we boven het motorhome hebben gerepareerd, op de eerder beschreven wijze, en dat de afdaling geluidsarm heeft plaats gevonden. Op naar de volgende hoogtepunten.

Bij de Dawson Falls is een parkeerplaats. We parkeren daar, drinken eerst iets en lopen dan naar buiten. Aan een kant is een balustrade. Bij die balustrade aangekomen heb je een schitterend gezicht op de Murtle River die zich, ver beneden je, door een stroomversnelling onder een houten brug door wringt. Dit wringen gaat met enig geweld dat spreekt.

Op menige plaats in de wereld zou dit de bezienswaardigheid zijn geweest, zo niet hier. Na een korte wandeling krijgen we Dawson Falls in zicht.

Links dennen, rechts dennen en daar tussen in een muur van water die zich donderend naar beneden stort. In het boekje West-Canada van Lannoo lees ik dat de waterval 90 meter breed is en zich 18 meter naar beneden stort. Zij vinden het een schuimend spektakel. Ik sluit mij daar graag bij aan. Na van de eerste overdondering te zijn bekomen, lopen we nog wat door en op een gegeven moment staan we op twee meter naast de plaats waar het water naar beneden stort. De grond onder onze voeten trilt er van. Je zou hier zo te water kunnen gaan. Hekjes staan alleen daar waar je kunt vallen en niet langs rivier oevers, ook niet als die rivier daar toevallig wel erg spectaculair ruig is. Je zou hier de hele dag kunnen blijven om te genieten. Niemand heeft dan ook haast. Het is hier overigens in het geheel niet druk. Maar je ziet die mensen die hier komen bezoeken toch na enige tijd vertrekken. Als wij weer op de parkeerplaats komen blijken er voor ons buiten de Chevy alleen nog maar onbekende die dag nog niet eerder geziene voertuigen te staan. Wij weten wel waar iedereen naar toe is. We gaan ook daar heen. Hup in de auto de weg af naar beneden over de houten brug met onderliggende stroomversnelling op weg naar de attractie van het park.

Helmcken Falls! Onbeschrijflijk mooi!

Als je door de serene rust van het dennenbos ( ondanks de bezoekers valt die rust op ) het geraas van de waterval hoort gaat je hart al sneller kloppen. Gelukkig heeft de parkorganisatie een verdiepingen hoge stellage aan de rotswand gebouwd, anders was je waarschijnlijk om een glimp van de waterval op te vangen de diepte ingestort. Nu kun je vanaf die stellage recht op de falls kijken. Vanaf grote hoogte stort het water zich hier in een diepe kom waar het kolkend weer uit komt om nog eerst een paar meter te vallen voordat het bruisend de weg voortzet. Iedereen staat hier vol bewondering stil te kijken naar de natuurpracht die zich aan je aanbiedt. 137 meter hoogte verschil wordt hier even overwonnen. Het vallende water vormt een witte bruisende boog. Door het geweld waarmee het in de kom stort ontstaat boven dit punt een bij tijden heel grote wolk waterdamp. Kennelijk hebben we dat vanaf het uitzichtspunt gezien. Het geheel hoort thuis in een sprookjesboek of in een documentaire van Discovery Channel. De mensen die hier zijn beseffen gelukkig dat zij slechts mogen blijven als ze zich echt netjes en met ontzag voor de natuur gedragen.

Wij zijn onnodig te zeggen lang gebleven.

Na al dat moois hebben we behoefte aan enige extra luxe. We rijden naar Little Fort en parkeren onze motorhome daar op de camping met de fraaie naam “Overlander Stopping Place”. De camping ligt aan een bergbeekje, is fraai voorzien van gras en schaduwrijke bomen. Uiteraard full hook-up en een verwarmd buitenzwembad !

Lekker gezwommen voor het eten.

De kilometerstand van de Chevy is opgelopen tot 2847 kilometers boven het getal dat hij had voor we vertrokken.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde