De zon verwelkomt onze slaperige ogen na de genoten nachtrust. Tijd voor persoonlijke verzorging en het ontbijt. Ondanks het zonnetje is het te fris om buiten te eten. Mijn dochter spitst haar oren en roept nee he! Want luid toeterend kondigt de ochtendtrein van die dag zich al aan. Ik laat het ontbijt voor wat het is en ga snel, voorzien van camera, naar buiten. Als ik nog maar net positie heb gekozen dendert de eerste locomotief van in totaal vier, over de brug. De trein is van BNSF (Burlington Northern Santa Fe), drie locomotieven dragen nog de groene kleuren van BN en één loc is al gehuld in het nieuwe oranje kleuren schema.

Voort gaat het over een schijnbaar eindeloze weg (I-15) door de hoogvlakte die ons inmiddels al heel vertrouwd voorkomt. Nog steeds zo ver je kijken kunt, afgevlakt heuvelland, dat zijn best doet leegte te verbeelden. Plots wordt de einder wat rafelig en al snel doemt een bergruggetje voor ons op. Kennelijk is hier ook wat anders te zien dan tot nu toe, want in een bocht in de inmiddels zachtjes stijgende weg is een parkeerplaats aangelegd. Vanaf de parkeerplaats voert een voetpad omhoog naar een uitzichtspunt. We stoppen en lopen al fotograferend naar het uitzichtspunt. Na de passage van het hoogste punt van de bergrug ligt voor ons een totaal ander landschap, dan je mocht vermoeden toen je over de weg reed. Door een breed dal, waar steile kale rotsen worden afgewisseld door heuvels met geel enigszins dor maar toch hoog gras, met hier en daar een paar dennen, stroomt met grote bochten de Missouri in een donker blauwe pracht. Vissers staan gehuld in lieslaarzen midden in de rivier. Als je beter kijkt zie je dat rotsen een rode weerschijn hebben en dat iemand kennelijk op een volkomen willekeurige plaats een brug over de brede rivier heeft aangelegd. Het geheel heeft een betoverende en vooral rustgevende werking.

Kort nadat we weer zijn verder gegaan, bereiken we Helena, de hoofdstad van Montana. Deze stad werd in 1864 gesticht toen in de buurt goud werd ontdekt. Het is nu een charmante niet al te grote stad. Wij passeren aan de oostkant en als treinenliefhebbers (sommige van ons zijn dat tegen wil en dank, anderen waren al jaren vrijwillig tot dit gilde toegetreden) kijken we onze ogen uit bij het grote spoorwegknooppunt. De BNSF trakteert ons op locomotieven in BN, Santa Fe (Rood met zilver) en Santa Fe (Blauw met geel) en BNSF (Oranje met zwart), kleurenschema's.

Wij draaien Highway 287 richting Three Forks op en laten Helena achter ons. Deze Highway voert ons langs de oevers van een meer, door een gevarieerder landschap. Prairies worden hier afgewisseld door besneeuwde bergtoppen aan de horizon en flinke heuvels wat dichterbij. Ook de spoorlijn is in beeld en zorgt voor zijn eigen afwisseling. In of nabij Three Forks zijn grotten te bezichtigen. We besluiten in Three Forks in een truckstop te lunchen en dan gelijk eens naar die grotten te vragen. De grotten blijken nog een uur rijden in een van onze hoofdroute afwijkende richting en zij krijgen van de dienster in de truckstop geen goede pers. De bestelde hamburgers gaan vergezeld door een gigantisch bord patat en zijn van wereldklasse. Nadat we ons tegoed hebben gedaan en een blik op de klok ons leert, dat het al twee uur is besluiten we de grotten te laten zitten en verder te gaan naar West-Yellowstone.

We passeren op de splitsing naar Interstate 90 een verkeersbord, dat ons de mogelijkheid biedt richting Belgrado, of richting Amsterdam te kiezen. Wij gaan richting Belgrade en pakken aldaar weg 85 die wat verderop overgaat in de Highway 191. Door het Gallatin National Forest rijden we nu en weer wat verder staat een bord dat aangeeft dat we nu Yellowstone National Park zijn binnengereden. Het betreft hier het deel van het park dat in Montana is gelegen en waarvoor nog geen toegang behoeft te worden betaald. Diverse hele fraaie landschappen en uitzichten daarop ontrollen zich voor onze ogen. Er wordt veel gestopt om foto's te nemen.

West Yellowstone rijden we via de hoofdstraat binnen, de Highway heet hier Canyon street. We willen naar Grizzly RV Park aan Electric street, we stoppen op de parkeerplaats bij het museum en het Imaxtheater. De plaatselijke VVV heeft hier ook een kantoortje. Als we informeren hoe we de door ons geselecteerde camping kunnen bereiken, horen we wolven huilen. Later blijkt het museum een troep wolven binnen haar grenzen te bergen. West- Yellowstone is een plaatsje dat in de beste Amerikaanse traditie is aangelegd met straten in een mooi vierkant patroon. Een weg doorsnijdt dat allemaal met een schuine lijn. Deze straat loopt diagonaal door het plaatsje. Het plaatsje dankt zijn bestaan aan het feit dat Yellowstone National Park hier haar west-ingang heeft. Alles is op handel en tourisme gericht. Gidsen, sneeuwscooters, ski- en bergklimuitrusting zijn te huur. In diverse winkels kan de uitrusting worden aangevuld, kunnen souvenirs worden gekocht en een flink aantal restaurants en hotels verzorgen de reiziger. Voor het vermaak zijn er een theater, een Imaxtheater en een museum. Ook banken, kerken en ziekenhuis ontbreken niet.

Op Grizzly RV Park worden wij door een aantal vriendelijke dames ontvangen. Of wij gereserveerd hebben vragen ze gewoontegetrouw. Nou nee, wij hebben niet gereserveerd, maar de camping oogt niet zo vol, dus.. Op de vraag hoe wij van het bestaan van de camping weten kunnen we getrouw antwoorden, dat we dat op het Internet hebben uitgevonden. Dit antwoord veroorzaakt enig enthousiasme. We worden gelijk ingelicht over de mogelijkheid om met onze laptop van het aanwezige modem gebruik te maken. Nadat we een fraaie pull-through plaats aangewezen hebben gekregen, boeken we gelijk twee bustrips door het park. Alles in no-time geregeld, afrekenen met Visa. Als we vragen hebben dan moeten we even langs lopen, er kan van alles worden geregeld. Nadat we het motorhome hebben geparkeerd, aangesloten en de airco op vol hebben gezet, blijkt dat onze rechterbuitenspiegel weer naar binnen is geklapt. Onderweg hebben we al een paar keer met een bij het motorhome behorende schroevendraaier geprobeerd dit euvel op te lossen, maar helaas. Ik besluit dat dit een goede test is voor de service gevoeligheid van het camping personeel Bij de receptie leg ik mijn probleem uit, met de bedoeling een adres te krijgen, waar ik even langs zou kunnen rijden om het boutje dat alles op z'n plaats moet houden weer goed vast te kunnen zetten. Mevrouw zegt mij toe dat Hank zo even langs komt. Nog voor ik te voet bij het motorhome ben is Hank met zijn maat per golfcar al gearriveerd. Ze bekijken het probleem en rijden even naar de werkplaats voor het juiste gereedschap. Geen probleem, kosten ? Geen! SERVICE natuurlijk!!.

‘s Avonds gaan we in de stad eten, het aanbevolen restaurant serveert ons perfecte biefstukken en een ijskoude wind uit de airco. Tijdens de maaltijd komen een aantal acteurs met een korte scene uit de musical “ Annie get your gun” reclame maken voor de show die zij vanavond in het theater zullen opvoeren. Na nog wat winkeltjes bekeken te hebben, wandelen we door de zwoele avond naar onze camping. Kunnen we nog wat buiten zitten voordat we op tijd naar bed zullen gaan. Immers de bustour morgenochtend begint al om 08.00 uur. Van buiten zitten komt niets terecht, al tijdens de wandeling worden we aangevallen door muggen die zo groot en talrijk zijn dat het er zwart van ziet. Als we eenmaal veilig in het motorhome zitten en een glaasje drinken hangen de muggen in slagorde voor de van horren voorziene ramen te loeren op een mogelijkheid om aan te vallen. Pas als het om half elf donker is geworden zijn ook de muggen grotendeels verdwenen.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde