Om kwart voor acht staan we fris gewassen voor het hoofdgebouw van Grizzly RV park, in het zonnetje te wachten op de pick-up door Buffalo bus. We kijken om ons heen en stellen vast dat Grizzly er ook vandaag weer als door een ringetje te halen uit ziet. Ruim, schoon en goed geordend, zo ziet het er hier uit. We kijken ook op een plaatselijk bankkantoor. Voor het gebouw staan grote gebeeldhouwde Elk ons aan te staren. West Yellowstone is nog in diepe rust zo lijkt het. Zo af en toe rijdt een auto voorbij naar de bank of naar een winkel. Het is zo stil dat we bij elk geluid van een automotor opkijken en dan verwachten we de bus die ons komt af halen te zien. We nemen nog snel even een kopje koffie uit de automaat bij de receptie. Daar is ie dan de bus van een zeer Amerikaans type die ons vandaag door de zuidelijke helft van het park zal voeren. De chauffeur is van het type “Hopman” en is gekleed alsof hij met ons een expeditie gaat ondernemen. Hij heeft een officiële licentie als park tourguide . We moeten eerst nog bij een paar hotels medereizigers ophalen, waarna op het kantoor van Buffalo Bus nog door de meesten betaald moet worden.

Kwart over acht staan we bij de west toegang van Yellowstone park. Hier moeten de parkpassen gekocht worden. Per groepje bij elkaar behorende reizigers wordt er afgerekend en wordt een landkaart van het park verstrekt. Wij hebben nog even overwogen een Golden Eagle Pass te kopen. Die pass geeft een jaar lang toegang tot alle nationale parken in de USA. De kosten van die pass bedragen $50, we verwachten eigenlijk niet buiten Yellowstone nog andere parken in de US te bezoeken en laten het bij een pass voor twee dagen die ons op $20 komt te staan. Onze hopman geeft voordat hij een meter verder rijdt een paar belangrijke regels aan ons door. Het gaat hier om de afstand tot wilde dieren die wij geacht worden in acht te nemen. Ook legt hij uit, dat in het geval van ontmoetingen met dieren hij zal pogen te stoppen, zodat er dan gefotografeerd kan worden. Stoppen is niet overal mogelijk zo legt hij uit, omdat de wegen in het park niet alleen smal en matig onderhouden, maar ook druk bereden zijn.

We gaan op weg en rijden door het deel dat nog in Montana is gelegen langs de Madison river naar Madison point. Madison point ligt op 2091 meter. Je merkt er niets van omdat de hele omgeving hoog ligt. We passeren wel Mount Haynes van 2610 meter hoogte en de National Park Mountain van 2286 meter hoogte. De bergen hier zijn van graniet en zijn gevormd door een enorme vulkaan uitbarsting. Dit brengt het gesprek gelijk op de tijdbom die Yellowstone ook eigenlijk is. Het park ligt voor een groot deel op de caldera van een enorme vulkaan. De laatste uitbarsting is al even geleden en de verwachting voor de volgende uitbarsting is dat die binnen redelijk korte tijd zou moeten plaats vinden. Geologisch gezien kort wordt hier bedoeld. Het kan vandaag nog, maar over 100.000 jaar is ook realistisch. Als een van de reizigers aan de Hopman vraagt wat hij daarvan vindt, dan antwoord de laatste laconiek, dat als de vulkaan tot uitbarsting komt, hij in een klap van zijn zorgen om geld en dergelijke verlost is. Volgens deze expert komen de mensen in de omgeving van Yellowstone er het genadigs vanaf, zij verdampen namelijk, terwijl de rest van de wereld in een soort nucleair winter wordt gestort. Honger, kou en andere ontberingen zullen ons deel zijn. Om ons op te vrolijken voegt hij eraan toe dat de thermische activiteit in het gebied de laatste tijd behoorlijk is toegenomen. Waarvan acte.

De hele tijd rijden we tussen verbrande kale boomstammen door. Dit zijn de resten van de laatste grote branden in 1988, toen het merendeel van de bossen (1,4 miljoen acres) in Yellowstone National Park, in rook is opgegaan. Nu is de bedrijfspolitiek van de National Forest Service, dat een brand die ontstaat als gevolg van een natuurlijke oorzaak, zoals bliksem, niet geblust wordt, terwijl een brand ontstaan door menselijk handelen wel wordt bestreden. De bewuste branden zijn ontstaan door een weggeworpen brandende sigarettenpeuk van een houthakker. Er is dus wel geblust, maar pas de ingevallen winter met de bijbehorende sneeuw heeft het vuur kunnen doven. Het is onwaarschijnlijk wat er allemaal vernield is. Volgens de Hopman is een van de voordelen van de branden, naast het vruchtbaar makend effect op de grond, het feit dat het merendeel van de dennen in dit gebied, Lodgepole Pine genaamd, dennenappels dragen die pas bij zeer hoge temperaturen zich openen en zo hun zaden verspreiden. Dit type den heeft nu dan ook zeer veel nakomelingen in het park.

Nadat we aan de overkant van de rivier al enkele Elk en even later een Bizon hebben gezien, naderen we Madison Point. We passeren de camping (al jaren volgeboekt) en zien ook daar een Bizon of zo als ze hier zeggen een Buffalo. De Hopman vertelt dat het al meer dan eens is voorgekomen, dat iemand in zijn motorhome dacht dat er een aardbeving was, terwijl nadere inspectie dan uitwees dat een Buffalo met jeuk zich aan een scherp randje van de RV stond te schurken.

Volgens de Hopman is de belangrijkste attractie van Madison point niet het uitgebreide boekenwinkeltje of het museumpje van de Parkranger, maar het feit dat hier “Flush Toilets” zijn. Nadat we er voor een plaspauze gestopt zijn blijkt dat hij het schromelijk mis heeft. Als je namelijk voor het boekenwinketje staat en je kijkt in westelijke richting dan zie je iets bijzonder fraais. De echt knal-blauwe rivier meandert hier door het mooiste groene grasland dat ik ooit zag. Het water schettert je tegemoet! Op de achtergrond een steile basalt wand en wat verbrande bomen waar om de idylle compleet te maken ook nog eens een Buffalo tussen loopt te grazen. En dan die hoorbare rust. Geluiden van de weg zijn niet hoorbaar, alleen het stromende water en de door de bladeren van de bomen ruisende wind maken geluid.

De foto's die ik van het geheel heb gemaakt brengen later thuis gelukkig dit gevoel goed over.

Niemand wil hier eigenlijk weg maar, verder moeten we. Er is nog veel meer te zien en ja, er is ook een tijdschema. De volgende attractie waarvan we mogen genieten is de Firehole Canyon Drive. Voordat we daar zijn zien we twee Buffalo's op hun gemak de weg oversteken. De bus wacht geduldig tot ze weg zijn. Ik kijk nog eens op een geel waarschuwingspamflet dat we bij de ingang van het park uitgereikt hebben gekregen en lees, dat de dieren 2000 pound kunnen wegen en niettegenstaande dat zich met een snelheid van 30 mijl per uur kunnen voortbewegen. Het pamflet eindigt met de waarschuwing: “ DO NOT APPROACH BUFFALO”.

De weg door de Firehole Canyon volgt de loop van de Firehole river en biedt een uitzichtpunt bij de gelijknamige watervallen. Het water heeft zich in de loop der eeuwen een grillig pad door het basalt geslepen. Het water in de rivier is zodanig warm, door de hete bronnen die voor aanvoer van het water zorgen, dat het water zelfs in de strengste winters niet bevriest.

Ook deze watervallen hebben hun eigen charme. Hier zijn ze in een smalle kloof gelegen waardoor het water bruisend een weg zoekt naar het lager gelegen deel van de rivier.

Mocht u ooit besluiten om op eigen gelegenheid door Yellowstone te reizen, dan is het wellicht goed om te weten, dat op de Firehole Canyon Loop niet alleen eenrichtingverkeers is, maar ook dat voertuigen langer dan 21 voet niet zijn toegelaten. Onze bus is weliswaar langer, maar voor commerciële voertuigen gelden soms ontheffingen.

Voort naar het “Lower Geyser Basin”. Onze gids vertelt, naar aanleiding van de vraag van een van onze medereizigers, waar toch al die beren zijn, die men in alle oude films over het gebied ziet, dat Jogi Bear dood is. Hij legt uit dat de beren in het park door de omgang met mensen die vanuit hun auto's gemakkelijk voer verstrekten, voor beren afwijkend gedrag gingen vertonen. De dieren waren zo gewend dat ze van mensen voer kregen, dat in gevallen waarin geen voer werd verstrekt de beren agressief werden en dan desnoods die mensen zelf maar consumeerden. De meest agressief bedelende exemplaren en die exemplaren die agressief handelden tegen mensen, zijn door de Parkranger afgeschoten. Vandaag de dag zijn er minder beren in het park en die beren leven weer op een natuurlijke wijze. Het is tegenwoordig streng verboden beren te voeren. Wie het toch doet bereikt twee dingen als hij gesnapt wordt nl; Hij wordt uit het park verwijderd na betaling van een flinke boete en de beer in kwestie wordt doodgeschoten.

We zien een hele kudde Bizons met op de achtergrond een aantal rookpluimen van geysers. We zijn in het Lower Geyser Basin en rijden de Firehole Lake Drive. Hoewel er niet gestopt wordt, krijgen we veel te zien. De bus rijdt met lage snelheid langs de meeste geothermische verschijnselen. Fotograferen is volop mogelijk. Uitleg over hetgeen we zien wordt uitputtend gegeven, maar stoppen gaan we pas bij “Midway Geyser Basin”. Hier maken we de mooiste foto's van geysers en heetwaterpoelen. Sommige van die poelen zijn zo diep, dat een bodem niet waarneembaar is. Het water in de poelen is vaak zo helder, dat je fototoestel zich niet scherp kan stellen. De Geysers spuiten fonteinen wit water uit. Aan de randen van de poelen en in de gebieden daartussen zie je de mooiste kleuren. De Hopman legt uit dat de kleuren door bacteriën en mineralen worden veroorzaakt.

In het Upper Geyser Basin ligt de beroemde “Old Faithfull”. Dit is de grootste en meest regelmatig uitbarstende geyser van het hele park. Hier wordt voor de lunch gestopt. We krijgen opgegeven hoeveel tijd we hier kunnen doorbrengen en worden vrijgelaten. Wij lopen eerst naar het visitor centre. Dit centre is tegenover de Old Faithfull gelegen en geeft buiten al de verwachtte tijd van de volgende eruptie aan. Binnen is een tentoonstelling en kan je met al je vragen over Yellowstone terecht. We kijken op het bord en zien dat de volgende eruptie tussen nu en dertig minuten verwacht wordt. Lopend in de aangegeven richting zien we een drietal flauwe witte heuveltjes waar een sliertje rook uit komt tegen een achtergrond van wat met donkere dennen begroeide heuvels. Vergis je niet ondanks het vrijwel vlakke landschap, zit je hier toch op 2254 meter boven NAP. De Parkorganisatie kent zijn pappenheimers en heeft in een ruime boog om de Old Faithfull heen twee rijen kleedkamerbankjes gezet, zodat met enige goede wil iedereen een goed uitzicht kan hebben als de geyser uitbarst. Het is hier nu nog tamelijk rustig, slechts hier en daar zitten wat mensen. Sommigen hebben hun camera-(‘s) al op statief in stelling gebracht, anderen eten een appel. Ik pak een plaatsje op de eerste rij (ring) en stel al vast mijn camera in op de nu nog slechts wat zielig rokende mond van de Old. Naar mate het tijdstip van de verwachte uitbarsting nadert, stromen de kijkers toe. De twee ringen van bankjes zijn in een mum van tijd volledig bezet. 25000 bezoekers trekt deze plek elke dag lees ik ergens. Op de plek waar het toegangspad de arena raakt staan zelfs hele drommen, klaar om tijdens de eruptie gefotografeerd te worden met de geyser op de achtergrond. Japanse fotografie dus, alleen deze keer staan zeker niet alleen Japanners te wachten.

Er komt wat gepruttel uit de geyser. Het rookt wat heviger, maar het stort allemaal weer in, loos alarm. Je hoort wat gerommel, weer wat rook, een klein stoom wolkje wordt plots krachtiger en hoger en hoger en wordt een machtige zuil stoom. De eruptie is een feit, 10 minuten later dan verwacht, maar ach. De stoom zuil wordt flink hoog en lijkt naar een over dwarrelend wolkje te reiken, voordat stoom overgaat in heet water. Het schouwspel blijft boeien zolang het duurt. De ineenstorting van de zuil met stoom en water volgt pas na geruime tijd maar wikkelt zich dan ook snel af. Ineens kan je de stilte horen. Even maar, tot iedereen begint te vertellen hoe prachtig hij of zij het gevonden heeft. Er is niemand die er niets aan vond, een beter compliment kan niet gemaakt worden denk ik.

Als ook wij van de bewondering bekomen zijn, gaan we wat eten in de gelegenheden die daartoe rondom dit natuurwonder zijn opgetrokken. Veel tijd hebben we niet meer, maar we moeten nog even de lobby van de Old Faithfull Inn bezoeken. Deze Inn is geheel gebouwd van hout dat in het park gekapt is. De lobby is zeven verdiepingen hoog en het centrale deel wordt dan ook door even zo vele balkons omringt. Met name de opbouw van de balkons en het trappenhuis is heel bijzonder. Men heeft door stammen, stammen te laten een heel grillig effect bereikt. Het centrale deel wordt gedomineerd door een gigantische schouw. Je waant je in oude Hollywood films, waar mensen na het skiën bij een dergelijke schouw weer warm worden.

De bus in naar de volgende attractie, het betreft hier de Kepler Cascades. Deze waterval is in de Firehole river gelegen. Van hieruit kan je bij helder weer de toppen van de Grand Tetons zien liggen. Vandaag is het weliswaar top weer, maar toch nog wat te dinstig zoals Gonda zegt.

Verder weer, want er is nog veel te doen vandaag. We passeren de continentale waterscheiding bij Craig Pass ( 2518 meter ). Nou zie je aan zo'n waterscheiding in principe niet zoveel. Het is gewoon een hoog punt vanwaar het water op de ene helling in principe in een geheel andere richting vloeit, dan het water op de andere helling. Vroeger had ik bij het woord waterscheiding visioenen van een spectaculaire splitsing van bv. een meer waarbij het water twee kanten uitloopt. Ongeveer zo als bij ons op school vroeger de doortocht van het Joodse volk door de Rode zee op platen aan de muur in beeld werd gebracht. Tegenwoordig weet ook ik, dat als er niet toevallig een bord bij staat, waarop staat dat het hier is, je er gewoon aan voorbij gaat.

We passeren even verder nog een keer dezelfde waterscheiding, nu op een hoogte van 2558 meter en dalen af naar het West Thumb Geyser Basin aan de oever van Yellowstone Lake. De weg splitst zich hier, rechtsaf ga je richting Grand Teton National Park en linksaf ga je langs de oever van het meer weer verder Yellowstone in. Het meer ligt op een hoogte van 2357 meter en heeft een maximale diepte van 118 meter. In het meer liggen drie grotere eilanden Frank, Dot en Stevenson Island genaamd. Het is niet bepaald een klein meer, ongeveer 136 vierkante mijl, als ik dat goed uitreken is dat 353 vierkante kilometer. Diep blauw in het zonlicht met duizenden schitteringen glinsterend water, omgeven door hoge besneeuwde bergen, dat is het beeld dat zich voor onze ogen ontrolt. Woorden schieten weer eens ernstig te kort!

Van het schitterende uitzicht genietend rijden we langs de oever van het meer naar Lake Village. Hier staat het Lake Hotel aan de oever van het meer. Dit hotel is jarenlang het grootste geheel uit hout opgetrokken gebouw ter wereld geweest, slechts een later in Californië uit hout opgetrokken vliegtuig hangaar is nu groter. De Hopman vindt het een heel mooi hotel. Hij heeft gelijk, het gebouw is niet alleen prachtig gelegen, maar straalt ook luxe en comfort uit. Lake Village is bepaald een rustig plaatsje met een postkantoor, nog een Lodge, een restaurantje en wat zomerhuisjes. We lopen na het bezoek aan het hotel even langs het meer. Ondanks de zon is het hier bepaald fris. Ik ga even op een bankje zitten om op mijn gemak van het meer te genieten. Naast mij zit een wat oudere Amerikaan met zijn baseballcap op het puntje van zijn neus hetzelfde te doen, alleen is hij er erg moe van geworden. De man slaapt midden op de dag op een van de mooiste plekken ter aarde! Wat een rijkdom zeg.

We rijden nu van hier naar Canyon Village, langs de oevers van de Yellowstone River. We passeren daarbij Fishing Bridge, een plaatsje (drie huizen ) gelegen naast de gelijknamige brug over de Yellowstone River, daar waar de rivier het meer uitstroomt. Op deze brug stonden vroeger de hengelaars, zij aan zij, te wachten op voorbij komende vis. Tegenwoordig worden geen visvergunningen voor deze plek meer afgegeven. Ook is hier een camping aangelegd. Het is de enige commerciële camping in het park. Gezien het feit dat je hier echt in het land van de Grizzly bent, moet je wel kamperen in een van harde wanden voorziene kampeervoorziening. Praktisch gesproken zijn dus alleen RV's welkom.

Onze trip voert ons verder langs attracties als de Mud Vulcano en Sulphur Caldron. Tijd om daarvoor te stoppen is er niet. De hele tijd zien we trouwens, zo her en der stoom uit de grond komen of in het water van een beekje of riviertje plotseling wild opborrelende bronnen. Er zijn nogal wat van deze natuurverschijnselen in het park. Je zou er bijna aan wennen.

Eerste stop bij het Upper Falls viewpoint. Van hieruit heb je een prima uitzicht op de gelijknamige waterval. De Yellowstone river stort zich hier 33 meter in de diepte. De foto's tonen een woest bruisende witte stroom in een nauwe kloof omgeven met het groen van de bomen. Op de achtergrond is een brug zichtbaar, waarmee je de rivier achter, of moet ik nu zeggen voor, de waterval kunt oversteken om op dit punt te komen. Aan de overzijde is ook een viewpoint, maar onze gids wil zo met ons verder naar Artist point. Ons maakt het niet uit wij zijn hier de eerste keer en genieten volop. Later blijkt dat als een mens de tijd heeft hij/zij hier alleen al een hele dag kan doorbrengen. Er moesten dus zo als gebruikelijk keuzes gemaakt worden. De Hopman heeft niet de verkeerde gemaakt, dat staat vast.

Verder gaat het naar Artist point, vandaar heb je uitzicht op de Lower Falls en als je dan jezelf omdraait, dan wordt je geconfronteerd met Yellowstone Canyon. Maar niet te snel eerst de watervallen. Lower falls hebben een hoogte van 94 meter. De watervallen zijn zo uit het modellen boek. Teken een waterval en je tekent iets dat op de Lower Falls lijkt. Tussen twee klippen door perst het water zich ziedend een pad naar beneden, waar het weer ziedend opspat om dan vervolgens kolkend zijn weg te vervolgen door de nauwte van de canyon.

De Canyon! Is de wereld kijkend in de richting van de Lower Falls nog overwegend groen, als je jezelf hebt omgedraaid, dan kijk je in een geul met zandstenen wanden, waar boven op nog wat groen is te zien, maar waar gele, roze en ander pastel tinten overheersen. Grillig gevormde wanden die helder afsteken tegen de begroeiing boven op en de helder blauwe lucht daarboven, terwijl het wit van de rivier de wanden aan de voet van elkaar scheidt. Hier besef je nog meer dan bij de geysers, wat voor een bijzondere plek op aard dit Nationale park is.

Het wordt eentonig maar ook hier weer laten wij ons slechts schoorvoetend vandaan voeren.

Deze dag heeft zoveel hoogtepunten, dat je de relatieve drukte van allen die met jou zijn gekomen om hier te genieten, niet eens opmerkt. Ik ben onder de indruk en pas niet op en sta dus vervolgens weer veel toeristen te vereeuwigen met de canyon op de achtergrond.

In Canyon Village is een stop ingelast. Je kunt hier winkelen, bellen, plassen en een ijsje eten.

Ik bestel een IJSJE en krijg de Mount Everest in chocolade ijs. Heb ik toch mooi helemaal zelf opgelikt. Ik was er moe van.

De dag zit er bijna op en de terugreis wordt aanvaard, de Hopman heeft nog een verrassing voor ons in petto, hij voert ons over een slinger weggetje naar de Virginia Cascade. Weer een bijzondere waterval, schitterend, Hopman bedankt!

Op de terugweg naar de west ingang, wordt nog een pauze ingelast bij Madison Point. De gids vertelt dat hij eerder dit jaar bij de eruptie van de Steam Boat Geyser is geweest. Daar deze geyser maar eens in de zoveel jaar tot een eruptie komt, die dan wel enkele dagen duurt, is dit een bijzonder gegeven. Hij vertelt het allemaal heel boeiend.

We worden op de camping afgeleverd en sloffen naar ons motorhome, we zijn moe maar zeer voldaan. De avond brengen we door met naar de zonsondergang en de muggen te kijken. Verder lezen we een boek en gaan vroeg naar bed. We moeten tenslotte morgen weer vroeg op, voor een hopelijk net zo interessante excursie, maar dan nu door het noordelijk gedeelte.

Al behoorlijk gewend aan de omstandigheden ter plaatse staan we op 5 juni 2000 op tijd met een bekertje receptiekoffie in de hand op de bus voor vandaag te wachten. Vandaag is het hier net zo druk (!) als gisteren. Ronkend rijdt een wat kleinere bus het terrein op om ons op te halen voor de excursie van deze dag. De chauffeur verwelkomt ons met de woorden: “ Hi, I am Jay, and I'm driving you around today”. Lachen! Als onze buren op de camping (zij wonen in Florida ) ook mee blijken te gaan vandaag, krijgen zij dezelfde begroeting. Hum. Zelfde ritueel als gisteren tot en met de stop bij Madison Point. Ook vandaag boffen we met het weer. Ik kan bij Madison Point weer, even, erg genieten.

We rijden naar Norris Geyser Basin. Hier is naast een museum en (ik kan het niet helpen ) een boekwinkel een boardwalk uitgezet die door het bassin voert. Het geheel ligt op 2200 meter. Stel u voor een vlakke vallei, die zich onder een staalblauwe hemel voor u uitstrekt. De vallei is gevuld met allerlei bubbelende poelen, pruttelende waterlaagjes en kleine en grote geysers. Het is hier net alsof de aarde nog moet stollen. Met ruime bochten voert de boardwalk ons langs alle fenomenen. Een gat in de grond waaruit met hoorbare hoge snelheid hete lucht ontsnapt, terwijl aan de rand van het gat een laag zwavel in allerlei kleuren zich vormt. Een poel waar bleekgrijze modderbellen in een bijzonder ritme uiteenspatten. Een geyser die wel 20 centimeter hoog spuit. Een andere geyser vindt dat te min en werpt een fontein van diverse meters heet water op en stort dan plotseling in om even later dit spel te herhalen. Een met glashelder water gevulde poel waarvan de wanden zover je de diepte in kunt kijken helder groen zijn. Met water gevulde gaten in de grond, die zo diep zijn dat je de bodem niet kunt zien, terwijl het water zo helder is dat het moeilijk is om te bepalen waar de waterspiegel is. Jay weet te vertellen, dat het midden van de poelen zulk heet water bevat dat daarin geen leven mogelijk is. Aan de randen is het wat koeler en kunnen met name bacteriën goed leven. Deze bacteriën veroorzaken de alom aanwezige prachtige pasteltinten. Bruin, groen, turquoise en roze overheersen. Jay weet ook dat de meeste water fenomenen geen kokend water bevatten. In het hele park zijn slechts twee bronnen die kokend water bevatten.

Naar de hier alom welig tierende bacteriën wordt voortdurend wetenschappelijk onderzoek gedaan. Een en ander heeft al heel wat medicamenten etc opgeleverd.

Tja, en dan moet je hier weer weg.

Mammoth Hot Springs is ons volgende doel. Glinsterend zilverwit met zacht eroverheen sijpelend water, zo vertonen de hete bronnen zich aan ons. Kalk en zout en andere mineralen zijn de bouwstenen van dit stelsel van riffen en klippen dat deze reuze bronnen vormen. Je weet ook hier weer niet wat je ziet. Er is een wandelpad door het hele complex uitgezet. Je valt van de ene verbazing in de andere. Het is hier met dit zonnetje letterlijk en figuurlijk schitterend. Naast het overwegende wit zijn ook hier weer alle pasteltinten uit de kleurpotlodendoos gehaald. Op een van de jongere bouwwerken, staat een Elk op zijn gemakje naar ons te kijken. Hij vindt het allemaal heel gewoon. Wij niet, we vergeten bijna dat we hier ook nog moeten lunchen. We kunnen ons ook hier weer slechts met moeite er toe aanzetten om te vertrekken.

Jay is onverbiddelijk en rijdt ons weg van hier naar het oosten gaan we, naar Dunraven Pass.

Onderweg naar de pas stoppen we nog even bij de Tower Falls. Ik vind hier de bergwand, die is uitgevoerd als de muur van een middeleeuws kasteel boeiender dan de waterval. We rijden verder naar de pass die een hoogste punt heeft van 2700 meter. Het landschap om ons heen verandert in een ruim berglandschap, waar bergweiden het beeld samen met besneeuwde toppen vormen. We krijgen panne met de bus. Jay parkeert het voertuig in een uitwijkhaven en begint hopeloos te kijken. Hij denkt dat de motor te heet is geworden. Gezien het tempo dat hij heeft gehandhaafd tijdens de beslist forse klim die we aan het maken zijn, zou dat makkelijk kunnen. Hoe dan ook de motor wil niet trekken. Popeye een van onze medepassagiers (natuurlijk heet deze Amerikaanse meneer anders, maar met zijn wandelstok, zijn baardje, zijn baseballcap en zijn manier van praten, doet hij nu eenmaal sterk aan de stripfiguur denken ), zegt tegen Jay, dat hij al dacht dat er wat aan de hand was. Na een half uur probeert Jay weer te vertrekken en hoewel de motor vlot start, gaan we niet weg omdat geen vermogen geleverd wordt. Gelukkig heeft Popeye een GSM, die het wonder boven wonder ook nog doet en kan het kantoor bereikt worden.

De ook bij onze groep behorende vriendelijke Hawaïaanse familie, pa, ma en twee volwassen dochters, doen hun best om ons op te vrolijken, maar na een uur of twee is iedereen echt wel uitgekeken op het overigens prachtige landschap. Gelukkig komt dan ook een andere bus en de monteur. De monteur besluit met onze z.g. defecte bus voor ons uit te rijden. Hij start en is gelijk weg. Door al dit gedoe is het ondertussen wel laat geworden. We gaan dan ook de pas over en dan op huis aan.

Na een korte en hevige onweersbui zien we bij een brandje dat aan het ontstaan is een coyote ons pad kruisen. De bosbrand is gemeld en de blusploeg is onderweg. Diverse ommestanders houden het in de gaten.

Doordat het wat laat is geworden, krijgen we wel veel wild te zien onderweg. Elk, Buffalo's met jongen in de kudde, te kust en te keur. Vooral het gebied, langs de weg naar de west-uitgang, vanaf Madison Point, scoort hoog. Van het wild hebben we fraaie foto's kunnen maken, want Jay was zo goed natuurlijk niet of hij moest van ons stoppen. Vooral de Hawaïaanse dochters hadden hem goed onder controle.

Onze Amerikaanse camping buurman, juist die uit Florida, veroorzaakt zonder dat hij dat zelf beseft nog een spannend incident. Tijdens zijn poging om een Elk, een bok, goed op de foto te krijgen, nadert hij het dier zo dicht, dat hij daarbij de gestelde afstand limieten overschrijdt. Hij komt te dichtbij. Alles loopt goed af, maar Jay geeft hem wel op z'n donder.

We laten ons bij een restaurant in West Yellowstone afzetten en onder het genot van een copieuze maaltijd laten we alle hoogtepunten van vandaag de revue nog eens passeren. We komen tot de conclusie dat Yellowstone wel erg veel te bieden heeft. Van de Hot Spring terrassen tot aan Old Faithfull en van Dunraven Pass tot aan de Yellowstone Canyon. Yellowstone Lake is weer een hoofdstuk apart.

Vechtend tegen de muggen bereiken we andermaal moe en voldaan ons motorhome. De plannen die we aanvankelijk ook hadden om in ieder geval het Imax theater en zo mogelijk de musical te bezoeken, die plannen hebben we laten varen. Veel te veel indrukken te verwerken.

Morgen gaan we zelf weer rijden.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde