Ook vandaag worden we door de zon gewekt. We boffen erg met het weer tot nu toe. Met een mengeling van weemoed en verwachtingsvolle spanning, koppelen we los van de voorzieningen, controleren alles dat controle behoeft, starten de motor en klappen de trap in.

Bij de receptie nemen we afscheid van de charmante dames die daar de scepter zwaaien. Als we vragen welke supermarkt het eenvoudigst te bereiken is voor ons met ons voertuig, zeggen zij spijtig, dat als we gisteravond een lijstje van benodigde boodschappen zouden hebben afgegeven, deze boodschappen vanmorgen bij ons motorhome zouden zijn afgeleverd. Tja . dat moet je dan maar weten, maar voor een eventuele volgende keer zullen we het onthouden.

Desgevraagd vullen we een enquête formulier in. Wij hebben het op deze camping erg naar de zin gehad, ondanks de stevige prijs.

De route van vandaag voert door de zo genaamde “Gold west country”. Dit gebied is de bakermat van de geschiedenis van Montana. Hier is het wilde westen geboren, prairie, goud, koper etc. We zullen zien. Voorlopig rijden we op ons gemakje West Yellowstone uit en zetten koers naar Earth Quake Lake. Highway 287 voert ons langs de oevers van de Madison river. We passeren nog eerst een meertje voor we Bij Earth Quake Lake arriveren. Het visitor centre is een National Park en kost een dollar entree. Hier leren we dat op een kwade nacht in 1959 het gehele gebied van Yellowstone Park en de ruime omgeving daarvan werd opgeschrikt door een zware aardbeving. Het epicentrum van de beving bevond zich onder de plek waar nu het visitor centre is gebouwd. Een van de gevolgen van de aardbeving is dat de helft van de berg waarop we nu kijken in de Madison river is gestort, waardoor het huidige meer is ontstaan. De binnen vertoonde video maakt pijnlijk de verwoesting die door de aardbeving is veroorzaakt duidelijk. Kommer en kwel alom. Als je nu buiten naar het lieflijke meer kijkt, kan je het geweld van de verwoesting niet goed voorstellen.

Op weg naar de volgende plaats op onze route rijden we door erg eenzaam gebied, hoewel het een prachtig aangelegde weg is zie je amper verkeer. Plots zien we op de vluchtstrook van de voor ons linker rijbaan, een auto geparkeerd staan. De bestuurster van die auto heeft een rode vlag uit haar raam gestoken. Ik zeg tegen Gonda, vraagt die nou om hulp, of hoe zit dat. De bestuurder van een auto die haar toevallig op dit moment op haar rijbaan passeert denkt het zelfde en wil stoppen. Hij wordt verder gewuifd. Dan hoeven wij ook niet te stoppen. Als we over de top van de heuvel rijden valt ons al op dat links en rechts in de berm van de weg koeien los lopen of liggen. We matigen ons tempo zeer en stellen vast dat de rode vlag daarvoor bestemd is. Na een paar seconden rijden we stapvoets tussen een hele kudde koeien. Moesten we in Canada ooit eens stoppen voor overstekende koeien, hier worden de koeien door een viertal echte Cowboy's te paard over de weg van A naar B gedreven. Het aantal dieren is zo groot, dat wij het niet langer aandurven en maar even stoppen. Als de Cowboys ons passeren, tikken ze bij wijze van groet even aan hun hoed. Het konvooi wordt afgesloten met een pick-up truck waar een paardentrailer als fifth-wheel achter hangt. Roy Rogers, Arendsoog al die boeken uit onze jeugd komen weer boven. Dat we dit mee mogen maken vinden we heel bijzonder. Als ik het er later met mijn collega Jaap (ook een fervent Amerika-ganger) over heb, blijkt dat hij ook diverse keren met deze verplaatsingen geconfronteerd is. We vinden het prachtig!

We bereiken Virginia City. Eens was dit de hoofdstad van Montana. Het stadje (twee straten) is in historische stijl weer opgebouwd. Diverse plaquettes en monumentjes herinneren aan de hoogtepunten uit het roerige bestaan van het plaatsje. We parkeren in de hoofdstraat langs de houten stoep en recht voor het postkantoor ( 59755 is hier de postcode ). Aan de overkant is het kantoor van Wells Fargo Overland Mail en Expresse gevestigd. Volgens mij is dit decor gebruikt in de tv serie Bonanza, van weleer. Hoss, Little Joe en Pa reden dan op hun witte paarden naar deze “grote”stad om inkopen te doen en sociale kontakten te onderhouden. Als dit feitelijk onjuist zou blijken te zijn, dan blijft toch de indruk bij mij bestaan.

Als we door de hoofdstraat langs de gerestaureerde pandjes wandelen, zien we ook dat er voor RV's een aparte parkeerplaats is. Tja, wat nu? Auto ophalen en netjes parkeren, of gewoon maar lomp laten staan. We besluiten dat het laatste gezien de drukte geen probleem kan zijn en gaan verder. We bewonderen de diverse plaquettes en de kleine winkeltjes en komen aan het einde van de straat bij het stationnetje van de museumspoorweg. Het stationnetje is prachtig in oude glorie hersteld en geeft een goed beeld van een dergelijk station aan het begin van de vorige eeuw. Je kunt er lid worden van de vereniging en tevens een aantal spoorse artikelen kopen. Ook diverse boeken met een spoors onderwerp zijn te koop. We besluiten zonder het een en ander te kunnen en lopen naar de rails. Er komt net een trein binnen. Een trein, nou ja, zeg maar een treintje. Het gaat hier om erg smal smalspoor, dat aangelegd is om erts uit de mijnen te vervoeren. Hoewel zo als u allang duidelijk is ik een fervent spoorliefhebber ben, kan dit treintje me niet boeien.

In een authentiek ingerichte saloon gebruiken wij een cola en eten we een soort hamburger.

De saloon is erg gezellig, de hamburger had beter gekund. Langzaam lopen we na de lunch weer naar de auto. Als ik net wil instappen stopt een official met de vraag of ik net aan kom of dat ik ga vertrekken. Als ik hem het laatste bevestig, steekt hij zijn hand op en rijdt weer door. Ik denk dat hij ons anders naar de RV-parking had verwezen. Na ons vertrek is negen meter stoep weer vrij van blik.

Kort na het verlaten van Virginia City passeren we Nevada city, daarna gaan we op weg naar Butte om daar de I 90 te kiezen naar Missoula. Het gebied waar door wij rijden bevestigt de indruk van de vorige dagen weer volkomen. Leeg en leeg, ruimte en nog eens ruimte. Soms heeft iemand ineens in de middle of no where een bedrijfje of iets wat daar op moet lijken. Zo heb ik prachtige foto's van in de prairie geparkeerde cabooses. Een caboose is een z.g. conducteurswagon die vroeger aan het eind van elke goederentrein meereed.

Gezien het feit dat onze routeplanner voor ons vandaag zes uur zuivere rijtijd heeft berekend en we na een laat vertrek in West Yellowstone eerst boodschappen hebben gedaan, terwijl ook het visitor centre bij Earth Quake Lake en Virginia City veel tijd van ons hebben gekregen, besluiten we nu verder zonder het bezoeken van attracties naar onze bestemming van deze dag te rijden. Op het programma stonden eigenlijk nog een rondrit met een treintje van de Neversweat & Washoe Railroad, door het mijn gebied van Butte, terwijl als alternatieven ook nog de Grant-Kohrs Ranch National Historic Site en het Towe Ford Museum bij Deer Lodge in de portefeuille zaten.

Of je hier nu over een locale weg of over een z.g. drukke Interstate rijdt, het rijden op zich is hier werkelijk een genot. Je medeweggebruikers kunnen als ze dat willen je altijd ruim passeren, niemand rijdt overigens echt hard. Zelfs de hier zeldzame BMW en Audi rijden gemiddeld niet harder dan zo'n 100-120 km/h. Zelf rijdt ik op de cruise controle met een snelheid afhankelijk van de weg van tussen de 80 en 100 kilometer per uur. Met die 100 km/h met ingeschakelde cruisecontrol op de Interstate is gewoon heerlijk. Je kunt rustig om je heen kijken en iets drinken of eten kan met gemak. Volgens mij is autorijden bedoeld zo als we dat hier kunnen doen. Racen doe je maar samen met andere liefhebbers op een speciaal aangelegd circuit. Overigens hebben we in de dagen dat we nu hier in het Noord-Westen van de USA rondrijden, slechts eenmaal een auto van de Highway patrol gezien. Voor ons Europeanen is het hier een rustoord op de weg.

Missoula is een behoorlijk grote aan de voet van een hoge berg gelegen stad. De I-90 volgt de voet van de berg en gaat op die manier om de stad heen. Wij hebben besloten vandaag hier op de KOA-camping een plaatsje te zoeken. De KOA ligt in een buitenwijk van Missoula aan de westkant van die stad. Borden op de I-90 wijzen ons eenvoudig de weg. Bij de receptie krijgen wij een mooie plaats vlak bij het zwembad aangewezen. Deze KOA-camping is van alle gemakken voorzien. Ik noemde het verwarmde zwembad al. Verder zijn hier natuurlijk een uitgebreide kampwinkel, een ontbijtservice, een soos, een wasserette, diverse toiletgebouwen, een tennisbaan, cabins (houten huisjes, waarin kan worden overnacht) een minigolfbaan en een dierentuin. Ook zijn speciale fietsen te huur. Voor elk wat wils dus. Zou ik de speciale plaatsen die voor mensen met tenten bestemd zijn nog vergeten. Hier heb je per tentplek een houten abri, waar je in kunt zitten en waar je de fiets ed. kunt parkeren. U begrijpt dat het een groot complex is.

Zo groot is de wereld niet of hij is toch ook weer klein! Als we ons net geïnstalleerd hebben, worden we aangesproken door een mevrouw uit Ter Aar. Zij hoorde ons praten en maakt even contact. Zij is hier op bezoek bij zwager en schoonzus uit Chilliwack BC. Zij staan met hun motorhome van het type autobus op de plaats voor ons. We praten wat over wat ieder zoal heeft meegemaakt, deze vakantie en over het wonen in Chilliwack. Wij maken van de gelegenheid gebruik om wat informatie in te winnen over het gebied bij Mount Baker.

Ik maak uitgebreid foto's van het interieur van ons paleis op wielen. Altijd goed om vast te leggen voor koude winteravonden. We zitten nog lang buiten die avond. De Blue Jays houden ons nauwlettend gezelschap. Ook de Squirrels houden ons scherp in de gaten. We besluiten de dag vandaag met een uitgebreide wandeling over de camping.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde