Voor vandaag staan maar 338 km op het programma. Een ontspannen dagje dus. We zullen ons grotendeels over de I-90 verplaatsen en komen dan uiteindelijk in het merengebied rond Coeur d'Alene aan de grens met Idaho. Maar eerst maar eens vertrekken. Het is ons gisteren avond al opgevallen toen we naar de camping toe zijn gereden, dat die camping eigenlijk pal naast een belangrijke uitvalsweg van Missoula is gelegen. Van verkeerslawaai of treinen hebben we niets gehoord, maar dat laat onverlet dat we nu linksaf een belangrijke weg op moeten. Je kunt midden op stoppen, zodat je, je maar op een kant met verkeer hoeft te concentreren. Bovendien blijkt dat als je eenmaal bent opgereden, het verkeer dat je aan het kruisen bent jou gewoon voorrang verleent. Hoe kan het toch? We vragen het ons wel vaker af. Ook hier in het Noord-Westen is voor de Amerikanen tijd echt geld. En toch ervaren wij niets dan voorkomendheid. Een incidentele chagrijn daargelaten natuurlijk. Goed rijden maar, door Gods eigen land over een prachtige autoweg, richting west tot noordwest.

Nog voor we Montana verlaten, stoppen we op een grote parkeerplaats tussen andere RV's en grote Trucks voor het strekken der benen etc. Onze vrienden uit Chilliwack en Ter Aar staan hier ook. Zij gaan naar de meren bij Clearwater Idaho. We zwaaien als ze weer wegrijden.

Ook wij moeten verder, Idaho we komen er aan hoor!

In Wallace , Idaho, verlaten we de I-90 want we willen in deze plaats de Sierra Silvermine bezoeken. Een hoogst vriendelijke en zeer voluptueuze dame in het visitor centre staat ons te woord en vertelt het een en ander over Wallace. Zo zijn hier over de tracés waarover de treinen reden wandelingen uitgezet. Zij vindt het prachtige wandelingen en ze beveelt ze ook zeer aan, maar ze zegt er eerlijk bij dat ze liever een trein had gehad, omdat dat nu eenmaal meer toeristen trekt. Gezien de ervaring in Virginia City, vraag ik haar of er voor RV's gelijk het onze nog speciale parkeerplaatsen zijn. Nou daar heeft Wallace geen problemen mee, zolang je maar niet in een parkeerverbod gaat staan. We rijden naar het stadje zelf toe. Nadat we in een straat in het centrum hebben geparkeerd waar de gebouwen zo uit de binnenstad van Utrecht van voor de laatste oorlog zouden kunnen zijn gehaald, gaan we lunchen in een family-diner.

Als we eenmaal zijn gezeten, komt de serveerster/eigenaresse uitvoerig kennis maken. Zij wil alles weten, want als wij noch Amerikanen, noch Duitsers zijn, waar komen we dan vandaan en wat zoeken we in hemelsnaam in Wallace. Nadat we alles hebben uitgelegd krijgen we elk een gigantische beker koffie. Maca heeft i.p.v. koffie een milkshake besteld. Als de shake komt, blijkt dat de reuze beker waar alles in moest, toch nog te klein en dus krijgt ze de rest van de shake als er weer plaats is. We hebben hier genoten van een perfect verzorgde lunch in een prima sfeer. De rekening is echt een lachertje, zo weinig wordt ons in rekening gebracht, dat wij vragen of ze alles heeft gerekend.

Om de hoek van de volgende straat en dan weer op de laatste hoek van die straat is het kantoor en de terminal gevestigd van Sierra Silver Mine Tours Inc. Wij boeken hier voor de volgende tour. Als het busje in het model van een San Francisco Cable Car komt voorrijden, kunnen we gelijk instappen. De groep bestaat uit ons drieën en de gids. Onze gids heet als ik dat goed heb onthouden Wanda, zij is stevig gebouwd heeft een sympathiek gezicht en een innemend karakter. Vrolijk rijdt zij al toeterend het vehicle door de straten van Wallace. Op elke hoek wordt flink aan de bel getrokken. Alle bezienswaardigheden worden ons aangewezen en ondertussen wil ze nog weten waar enz... We verlaten het plaatsje en Wanda wijst op een opstelplaats met voorzieningen waar ‘s zomers veel wandelaars hun RV voor een paar dagen stallen om van daaruit te gaan wandelen.

We bereiken de mijn. Hier worden we ontvangen door Gerry. Gerry heeft nog in deze mijn gewerkt. Hoewel hier nooit zilver is gevonden, is er wel lang naar gezocht. Helaas het zilver zit in de bergen achter deze gelegen. Gerry demonstreert diverse boren en pneumatische hamers. Ook allerlei machines die het erts afvoeren worden uitvoerig gedemonstreerd. De voor dit doel belangrijke geologische kennis wordt ons op ontspannen wijze bijgebracht.

Gerry heeft overal een goed verhaal bij. Hij heeft in Duitsland diverse mijnen bezocht en kan ons de verschillende methodes goed uitleggen. Gelukkig hebben we warme jakken meegekregen, want in de mijn is het bepaald fris, zeker vergeleken met de zeer aangename buiten temperatuur. Aan het einde van de tour wordt Gerry wat wit om de neus, hij is namelijk glad vergeten ons een helm op te zetten. Wij hebben ze wel zien liggen maar nemen het hem niet kwalijk. Maar Gerry vindt het onvergeeflijk en wil zelfs van een fooi die hij zeker verdiend heeft niets weten. Wij beloven hem het niet aan u verder te vertellen. Dus mondje dicht!

Wanda haalt ons weer op en maakt van de terugreis nog een tour de ville, waarbij ons de kerk, de pastorie en het oudste huis van Wallace wordt getoond. Ook de roemruchte geschiedenis van het stadje komt ruim aan bod. Bij terugkomst op het kantoor krijgen we elk een certificaat uitgereikt, waarop staat vermeld dat we de titel “Miner” hebben verdiend en worden we uitgenodigd om een speld in de wereldkaart te prikken op de plek waar wij vandaan komen. Heel Nederland telt nog maar drie spelden! Kijk dat vinden wij nou ook wel eens leuk. Vervolgens mogen we per persoon een z.g. boorkern uitzoeken om als souvenir mee te nemen. Ik heb nu dus drie stukjes Idaho thuis op mijn bureau. Ook ben ik niet zo goed of na het tekenen van het gastenboek moet ik een pin van de organisatie kopen. Heel gezellig allemaal. Zeer aan te bevelen.

Naast de mijn en de gastvrijheid heeft Wallace nog een behoorlijke winkelstraat en een aantal andere attracties te bieden. Ik som ze hier even voor u op:

•  Northern Pacific Depot Railroad Museum

•  Wallace District Mining Museum

•  Sixth Street Melodrama

•  Oasis Bordello Museum

De historische huizen en gebouwen heb ik al genoemd.

Al met al zijn we nog lang in Wallace druk geweest. Wij hebben er geen spijt van.

Als we weer op de I-90 verder rijden, passeren we na enige tijd bij Kellogg nog een te bezoeken mijn. Hoewel het er hier ook heel imposant uitziet en de mijn ook veel groter oogt, dan in Wallace laten we het erbij. Een mijn per dag is wel het maximum voorlopig. Het mijnwerkersmonument bekijken we terwijl we er langzaam aan voorbij rijden.

De weg ligt wat hoger tegen de helling bij Coeur d' Alene, je hebt daardoor een prachtig uitzicht op en over het meer. Volgens onze routebeschrijving kan je hier schitterende boottochten maken. Ons horloge zegt, dat we voor een boottocht van twee uur geen tijd meer hebben vandaag. Dat is wel jammer eigenlijk. We gaan verder richting Sandpoint.

Tijdens de voorbereiding van de reis heb ik ge-emaild, met mensen van de Kamer van Koophandel van die plaats. Zij hebben me op mijn verzoek voorzien van een groot aantal adressen van campings. We zien een piepklein groen bordje langs de weg met daarop de naam van de camping die boven aan mijn lijstje staat en zijn dus te laat om nog af te kunnen slaan. Er is hier overigens vrij druk verkeer. Er volgt nog een verwijzing naar een camping. Deze verwijzing zien we op tijd en we slaan dan ook de aangegeven weg in.

Smalle weg veel bochten en na elke bocht weer een verrassing. Een bos, een meertje een weiland etc. Na een half uur echter nog steeds geen camping. Ik wordt daar vreemd genoeg wat onrustig van en besluit de kaart nog eens te bestuderen. Resultaat we keren terug naar de grote weg om vervolgens dat eerste bordje met de op het lijstje staande camping. Deze keer lukt het en na een uur rijden we het terrein van de camping op. Rechts een bar annex pizzeria en links het kantoor. De camping is vrijwel leeg en we mogen kiezen waar we willen staan. Nu is deze camping onder bomen aan de oever van het Cocolalla Lake gelegen. Het duurt even maar dan zijn we ook geïnstalleerd aan de oever van het meer. Mijn vrouwen hebben nog wat mooie stukken hout weten te regelen bij de campingbeheerster, zodat het motorhome ook nog min of meer waterpas staat.

We hebben een schitterend uitzicht over het meer. En voor de echte liefhebber wordt altijd goed gezorgd. Aan de tegenoverliggende oever passeren met enige regelmaat de treinen van de BNSF. Alle varianten van kleurenschema's die bij deze maatschappij bestaan passeren ons. Zelfs Ma _ a heeft geen bezwaar, want door de afstand hoor je de treinen deze keer niet, of nauwelijks. Maar ook los van de treinen is het hier een paradijs. Zeer aan te bevelen het Sandy Beach Resort, in Cocolalla Idaho.

We praten nog wat met de eigenaresse. Zij vertelt dat het seizoen hier pas 1 juli los barst. Als ik haar vraag of de pizzeria ook bij het resort hoort ontkent zij dat. Zij weet ook niet of de pizza's te eten zijn, want ze is er in tien jaar niet binnen geweest! Dertig meter lopen!

Wij besluiten ‘s avonds pizza's te gaan eten. Op de deur staat een ambtelijke aanwijzing, die zegt, dat personen van onder de achttien jaar geen toegang hebben. Binnen worden we door de vaste klanten, die allemaal uitgebreid zitten te borrelen, hartelijk begroet. We gaan aan een tafeltje zitten en na eerst wat gedronken te hebben bestellen we de pizza's. Voor de bestelling laat ik me uitleggen dat er diverse smaken en slechts twee formaten zijn. De kleine en de normale pizza. Ik laat me aanduiden hoe groot die dingen zijn. De dames nemen een kleine en ik denk een grote wel aan te kunnen. De serveerster kijkt eens naar mij en besluit dat het wel kan. Als de pizza's komen blijken de kleine al het formaat van een normale Nederlandse pizza te hebben en ja dan die normale. Werkelijk de grootste pizza die ik ooit heb gezien wordt voor mij neergezet. Met de moed der wanhoop begin ik eraan, maar hoewel de smaak voortreffelijk is, kom ik niet verder dan de helft. De serveerster komt vragen of alles in orde is. Ik bevestig dat wel, maar wijs op hetgeen nog voor me ligt en zeg dat ik bang ben dat niet meer te redden. De serveerster zegt, zal ik even een doosje pakken, dan kunt u de rest meenemen voor later vanavond. Kijk dat hebben we gedaan. De volgende dag hebben we er nog met z'n drieën van gegeten.

Ik zei het al een goed adres.

De vaste gasten aan de bar nodigen iedereen uit om mee te komen naar de barbecue bij ....., wij hebben die pizza's al en gaan er dus niet op in. Alle anderen nemen één of meerdere borrels en rijden met veel geraas weg naar de barbecue. Volgens mij weten ze dat de enige state-trooper (politieman) hier in de buurt ook op de barbecue is. Na een uurtje komt met toeters en bellen de plaatselijke brandweer voorbij. Die barbecue zou toch niet uit de hand gelopen zijn?

Buiten hebben we voor het motorhome, op onze stoeltjes gezeten, bij een kampvuurtje koffie gedronken en nog lang over het meer uitgekeken.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde