Gedurende de nacht is het gaan regenen, eerst nog zachtjes, maar naar mate de ochtend naderde, steeds harder. We hebben binnen moeten ontbijten. Als we de Highway bereiken en richting Sandpoint rijden over de dam, brug door het Lake Pend Oreille, is het ondanks de tijd van de dag compleet donker. Los van het feit dat we liever zonnig weer hebben dan deze sombere variant, is het wel erg jammer dat we nu de gouden schittering van dit meer niet kunnen zien. Ook de rest van de dag blijft het somber en zwaar bewolkt en overheersen de regenbuien.

Vanaf Newport zijn we in de staat Washington en kiezen we de Highway 20, die ons uiteindelijk bij Seattle zal brengen. De weg volgt de Pend Oreille river tot aan Tiger en buigt dan naar het westen af. We rijden door de Selkirk Mountains (Hoogste berg is er een van 2300 meter) en het Colville National Forest. Van het ongetwijfeld fraaie uitzicht zien wij weinig, omdat de regen en laag hangende wolken dat onmogelijk maken. Zo blijft alleen het vermoeden van schoonheid. De talloze bordjes die naar viewpoints ed. verwijzen, zeggen genoeg, maar wij moeten genoegen nemen met het hemelwater. Het zal hier ook niet voor niets zo fraai groen zijn.

Het stadje Colville ontvangt ons even nat als de omgeving, maar heeft een levendig centrum te bieden. We parkeren ergens op een gravelveldje en rennen door de plensregen naar de luifels van de gebouwen aan de overkant van de straat. In de winkelstraat hebben we een zaak opgezocht om wat te eten, we kwamen in een oud gebouw, dat er van binnen uitzag als een winkel uit vroeger tijden, met in een hoek ook nog een “barber-shop”. Het geheel is gelijk de winkel van Sinkel uit het bekende liedje, er is van alles te koop. In de restaurant-hoek lekker geluncht.

Verder gaat het via Kettle Falls, waar we de Columbia river kruisen, naar de Sherman pass in de Kettle River Range. De pas ligt op 2230 meter, de omringende bergen vinden hun hoogste punt in een exemplaar van 2854 meter. Van dit alles zien we dus zoals al beschreven buitengewoon weinig. We volgen de 20 en bereiken Republic. Hier is de hele straat opengebroken, waarschijnlijk om de vorstschade van afgelopen en mogelijk ook eerdere winters in een klap te herstellen. Ik ben niet zo gesteld op opengebroken wegen, omdat die wegen het risico van een lekke-band erg verhogen. Een lekke band is nou precies waar je met zo'n motorhome niet op zit te wachten. Je mag zelf niet eens de band verwisselen, daarvoor moet een service-auto van een garagebedrijf komen. Later zie ik in mijn routeboek, dat we toch nog niet mogen mopperen, omdat de wegen door dit gebied van midden november tot juni gesloten zijn.

Van Republic gaat het naar Tonasket.

Het laatste stukje van vandaag van Tonasket naar Omak is tevens het zwaarste. Over de lengte van het gehele traject is men bezig Highway 20 te repareren. Men heeft over de totale lengte van 40 kilometer het oude wegdek verwijderd en is nu bezig de onderlaag te egaliseren. Met het nodige oponthoud door enkelbaans stukken en bovendien door de onmogelijkheid om op de overige stukken harder te gaan dan 30/40 kilometer per uur, is dit een zwaar deel van de etappe van vandaag.

In Omak is het zowaar droog. We hebben gekozen voor het Carl Precht Memorial RV Park. Ik heb die naam met bijbehorend adres ergens van het internet geplukt. Als we Omak inrijden zien we gelijk aan onze rechterkant een RV-park, maar dat draagt een andere naam. Het is altijd goed dat we dit park hebben gezien, want dan kunnen we in het geval dat het beoogde park onvindbaar of vol is, naar dit eerste park terugkeren. Bij een supermarkt vragen we aan een aantal Indianen of zij ons RV park weten. Zij weten het niet, ook de chef van de winkel weet het niet. Heeft u wel eens geprobeerd Carl Precht in Amerika zo uit te spreken dat het verstaan wordt? Wij geven de moed op en kijken nog maar eens in onze papieren. Het adres is Eastside Park. Dit park kent iedereen, pfft, dat scheelt. Bij het park verwijst een bord naar de camping. Nou ja camping! Eastside park bestaat uit een enorm aantal sportvelden, ook de plaatselijke Stampede wordt hier gehouden. In een hoek naast de sportvelden, heeft men RV plaatsen ingericht. Je zoekt zelf maar een van de fraaie plaatsen. Op een bordje staat dat de beheerder ‘s avonds wel even langs komt om het campinggeld à $ 12 te innen. Mocht hij niet langs kunnen komen is het de bedoeling om bij het verlaten van het terrein je donatie in een brievenbus te stoppen.

Als we zijn geïnstalleerd, begint op het veld achter ons een voetbal wedstrijd. Tegen de achtergrond van een dreigende donkere lucht worden de sterren van de hemel gespeeld. De wedstrijd is nog niet over of er barst een kort maar zeer hevig onweer los.

Later op de avond wandelen we nog eens over het complex en vinden we het toch wel heel bijzonder om met het motorhome temidden van dit enorme sportcomplex te overnachten. Omak is niet echt een grote plaats en het sportpark doet eigenlijk wat overdreven aan, maar tot laat in de avond worden alle velden gebruikt. Wij hebben zien voetballen, tennissen, hardlopen en uiteraard honkballen. Waarschijnlijk komen de gebruikers van het park uit de wijde omgeving. Vanaf het onweer is het alweer enkele uren droog en wij hopen dan ook morgen weer wat van de zon te zien, omdat we dan de Cascade Mountains gaan kruisen. Volgens de schrijvers van alle boekjes over dit gebied moet de passage van Hwy 20 door de Cascade Mountains erg mooi zijn.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde