Zondag vandaag, vannacht de nodige regen verwerkt, maar nu is het in ieder geval droog. Via weg 99 rijden we naar Whistler. In de plaats zelf rijden we verkeerd en staan we in een woonstraat met enige moeite te keren, als bij ons een rode auto stopt. Uit de auto stapt een man van middelbare leeftijd die op ons toe loopt, terwijl hij roept zijn jullie Hollanders? Hij heeft ook dat vaantje gezien. We babbelen wat en hij biedt ons aan even voor ons uit naar het centrum te rijden, want dan kunnen we daar voor de supermarkt parkeren. Zo gezegd zo gedaan. We worden keurig geloodst en op een parkeerplaats afgezet. De winkel is niet alleen open maar ook druk bevolkt. Na de aanvulling van onze rantsoenen rijden we naar de speciaal voor skiërs en andere toeristen aangelegde grote parkeerplaatsen.

We parkeren aan de rand van parkinglot 3. De ervaring van de vorige keer dat we hier waren, zorgt ervoor dat ik er op let de auto zo weg te zetten, dat ik straks ook weer zonder problemen weg kan. We willen weer met de kabelbaan de Whistler Mountain op. Er wacht ons een verrassing. Bij de kabelbaan treffen we nogal wat mensen met ski's aan. We delen de kabelbaancabine met een Canadese skiër en twee luxe Amerikaanse jonge vrouwen. De dames zien er bijzonder fraai en verzorgd uit. De jonge Canadees heeft veel te vertellen over Whistler, hij woont hier. De dames willen wat wandelen en dan weer naar beneden, want vanmiddag gaan ze paardrijden.

Het blijkt dat vandaag 11 juni de laatste dag van het ski-seizoen is. Vanaf morgen worden de pistes niet meer onderhouden. Als we boven uitstappen is het een drukte van belang. Skiërs en snowboarders en ook wandelaars zoals wij staan op zeker nog 50 centimeter sneeuw. Het is hier buitengewoon smerig koud. We vluchten naar binnen. Door de panoramische ruiten van het restaurant kan je de omgeving goed bekijken. Alles is hier nog wit. Boven de omringende bergen pakken donkere wolken zich samen. Internetten kan hier ook! In een soort postkantoor zijn diverse op het internet aangesloten pc's geplaatst waarmee je na betaling van een vast tarief een zekere tijd mag werken.

Wij willen vandaag nog door het kustgebergte middels de Old Duffy Lake Road naar Lillooet en eventueel naar Kamloops. Neerslag uit die dikke wolken kunnen we niet echt gebruiken. Je hebt in deze zaken geen keuze maar soms kan je op tijd verder gaan. We besluiten het internetten uit te stellen tot een volgende gelegenheid en verlaten na de lunch, de berg. Op parking lot 3 aangekomen blijkt, dat ik nog te optimistisch ben geweest over de mogelijkheid voor ons om zo weg te rijden. Gedwongen door de drukte heeft een kunstenaar zijn Voyager nog tussen ons motorhome en de omringende bosjes weten te wringen. Met behulp van aanwijzingen door mijn beide vrouwen komen we nog snel weg.

De weg voert door het Pemberton Indian Reservate en zodra het reservaat gepasseerd is, volgt een bocht naar links en zie het bord met de waarschuwing “Extreme Slopes Next 13 km” daarna draai je de helling op. In het eerste deel van deze beschrijvingen heb ik al het een en ander verteld over onze ervaringen hier. Maar goed nog even dan. Met de overdrive uit en de voet op het gas, schakelt de automatische bak al snel twee keer terug en rijden we met z'n 50 km/h tegen de hellingen op. Het komt regelmatig voor dat de bestuurderscabine boven de achterkant van het voertuig uit komt. Maar na een paar interessante haarspeldbochten wordt het allemaal wat rustiger en bevinden we ons op de Old Duffy Lake Road. Wat een prachtig stuk natuur is dit. Naar mijn mening doet het hier helemaal niet onder voor de Cascade Loop. Bij het lake stoppen we op dezelfde plaats als in 1997. Alleen is het vandaag niet mogelijk om dezelfde fraaie foto's van toen weer te maken. Het meer en de bergen, zelfs de beverdam alles is er nog, alleen de zon ontbreekt en op de bergen ligt veel meer sneeuw. We hebben toch een foto gemaakt, maar thuis zien we duidelijk, dat toen we hier in 1997 waren het weer veel fraaier was. We rijden verder door ruig bergland. We stoppen op een parkeerplaats van waaraf we schitterende kloven en watervallen en een klein riviertje kunnen zien. Ook kijk ik af en toe in de rechterbuitenspiegel of de achterkant van deze behoorlijk lange RV, niet te veel uitzwaait. Het valt mee. Ik moet u zeggen dat ik vergeten was hoe mooi dit stuk weg is. Ook de beruchte houten bruggen vallen weer op. Je moet goed mikken en in het midden van de weg staan voor je de brug over kunt. Een auto per keer, dat is de limiet.

Opeens zien we langs de weg de eerste beer van deze reis. Het is een zwarte beer, maar wel een bijzonder fors exemplaar.

We bereiken Lillooet en rijden daarmee de Fraser Canyon binnen. De bijzondere schoonheid overvalt ons weer. We stoppen op een plekje waar meer RV's zijn gestopt voor het uitzicht. Het is weliswaar nog steeds somber weer, maar ook nog steeds droog. Door het ontbreken van de zonneschijn is het woestijn effect niet echt aanwezig, maar het geheel heeft nu iets sombers, iets onwerkelijks over zich. Een klein stukje verder stoppen we weer, omdat hier de kans bestaat dat uit een tunnel in de bergwand een trein komt. Na een half uurtje houden we het voor gezien, voor wat de trein betreft dan. We rijden verder richting Cache Creek. Nog heel lang lopen weg en spoorweg parallel. Geen trein te zien.

In Cache Creek besluiten we dat het voor vandaag welletjes is geweest. Aan de Highway 1 ligt “Brookside Campsite” een camping die bovendien over een verwarmd buitenzwembad blijkt te beschikken. Nadat we bij de receptie een tijdje hebben gesproken met de eigenaar, zoeken we een plek en nemen we een duik in het warme water. De wasserette wordt ook weer goed benut. De dag eindigt zonder verdere avonturen.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde