Zondag 22 september 2002 Revelstoke- Little Fort

Vanmorgen een rustige start. Desalniettemin stonden we om tien voor tien op de stoep van de 3 Valley Gap Resort. We zijn hier meestal met een vaartje voorbij gereden. Nu gaan we erheen. We parkeren langs enkele oude spoorwegrijtuigen. Naar nu blijkt is dit dan ook de enige attractie hier die ons kan boeien. De rest is namelijk wel erg nep. Met tien minuten zijn we vertrokken.

Even verder langs de Trans Canada hebben we geparkeerd op een verlaten parkeerplek. We gaan hier koffie drinken en het laatste stukje van de gisteren gekochte "Schwartzwalder Kirsch Torte " eten. De koffie smaakt goed en de taart nog beter. Als wij hier zo staan te niksen, blijkt maar weer eens wat een kuddedieren mensen zijn. Omdat wij er staan stoppen ze ook. Er is hier echt niks te beleven en het landschap is weliswaar mooi, maar zeker niet spectaculair en om de volgende bocht ziet het er precies eender uit. Uit een dikke MPV stapt zelfs een mevrouw, die na speurend in het rond te hebben gekeken toch maar een foto neemt van een tamelijk anonieme "Duitse" berg.

Als taart en koffie genoten zijn, zetten wij onze tocht voort. In de planning stond boodschappen doen in Kamloops bij Safeway. In ons routeboek heb ik zelfs een kaart zitten van Kamloops, waarop die winkels zijn aangegeven. In Kamloops heb je er nl twee. Maar ten eerste hebben we gisteren in Revelstoke gewinkeld en ten tweede kan je je afvragen of de zondag wel zo geschikt is.

Het weer is van het type licht bewolkt, maar de zon kan zo doorbreken. We passeren de historic-site bij Craigelhachie, waar indertijd de spoorleggers vanuit het oosten die vanuit het westen zich ontmoetten. Hier werd ceremonieel de laatste "spike" geslagen. Zo genaamd een gouden, maar in werkelijkheid een gewone. Er is hier een monument en er zijn plaquettes. Een trein zie je hooguit op de spoorlijn die achterlangs loopt.

We naderen Sikkemus, sorry Sicamous, hier hebben we ooit een bezoek gebracht aan "kennissen" van Sylvia. Het regende toen vreselijk. Het is ons vaker overkomen, dat het hier vreselijk regende. Eigenlijk dus een plek om snel voorbij te rijden. Omdat we gewoon tijd genoeg hebben, omdat de zon nu schijnt en omdat ik gisteren iets heb gelezen over boottrips, besluiten we op het laatst mogelijke moment de aangegeven route naar het Visitor centre te volgen. Nou is dat centre zoals later blijkt aan de haven en dus moet je het hele plaatsje door.

Ik zei al het is zondag. Het is dan logisch dat het Visitor centre gesloten is.

Het kantoor van een bootverhuur company is wel open, ze hebben diverse mogelijkheden. Als ik nu beslis, kunnen wij nog mee met een drie uur durende tour op het meer. De dame roept de boot gewoon even terug. We gaan!

Het blijkt dat we geboekt hebben voor een luxe speedboat. Aan boord zijn al twee passagiers en de kapitein/tourguide.

De kapitein heeft volop te vertellen en voert ons met hoge snelheid over het meer. De hoge snelheid, de verhalen en ook het zonnetje maken het een geweldig leuke toer. De twee andere passagiers zijn duidelijk erg bevriend. De een komt oorspronkelijk uit Pakistan en de ander ui Libië. Samen komen ze nu uit Calgary.

De tocht voert ons langs "Marble point", waar de meeste z.g. huisboten aanleggen voor hun eerste en hun laatste nacht van de huurperiode.

Er varen zo'n 400 van die boten voor verhuurmaatschappijen. De meeste worden per week verhuurd. Je hebt kleine en grote houseboats. De grootste zijn geschikt voor 24 personen en hebben drie badkamers aan boord.

Na "Marble point" komen we bij een plek waar door indianen ooit rotstekeningen zijn gemaakt. We varen over de z.g. "Narrows", waar de vier armen van de "Suswap" bijeenkomen. Langs een midden op het meer afgemeerd maritiem winkelcentrum (uiteraard Seastore genaamd) en een drijvend restaurant, naar een punt dat "Narrows Village" heet. Hier meren we af voor een korte excursie.

Het gaat hier om de zomer residentie van een excentriekeling, die hier naast zijn woning en een eigen elektriciteit centrale, een z.g. "Tree house"heeft laten bouwen.

Het een en ander is nogal uit de hand gelopen, want het geheel wordt nu voornamelijk gebruikt voor verhuur voor bruiloften en partijen. Naast het treehouse, zijn tipi's te huur. Alles erg exclusief maar ook heel prijzig.

Het treehouse is een droom en in de tipi die wij mochten bewonderen stond het mooiste tweepersoonsbed dat ik ooit heb gezien.

De Pakistaanse jongen informeerde naar de mogelijkheden voor zijn bruiloft.

Al met al een excursie die niet alleen een leuke onderbreking van het varen is, maar die ook laat zien dat het wel mogelijk is om dromen ( hoe vreemd die er aanvankelijk mogen uitzien) te realiseren.

Terug op de boot, varen we over een inmiddels zonovergoten meer op hoge snelheid terug naar Sikkemus. We passeren tientallen alleen over water te bereiken zomerhuizen.

Met rode konen van zon en wind en water, stappen we de boot uit en het motorhome in.

Het is inmiddels alweer 14.30 uur. Bij wijze van late lunch eten we de rest van onze Thuringer summer sausage op. Blikkie cola dur bij en gaan.

Door het uitstapje liggen we nu wat achter op het schema. We volgen de Trans Canada en die volgt op zijn beurt tot Sorrento de oevers van het meer. Ik ben bang, dat ik ergens geflitst ben. Nou ik ben benieuwd of ik die prent dan thuis krijg of dat die in Langley al op ons ligt te wachten. Onderweg langs het meer bij een vis stal de benzinetank maar weer eens gevuld.

Vlak na Sorrento rijden we een breed dal in. De rivier (De Thomson?) is zilver in het zonlicht. Je komt hier in een droge zone, die duidelijk woestijnachtige trekken heeft. Het is een wat bizar landschap van buitengewone schoonheid.

Witte "kale" rotsen (sterk geërodeerd) met daarvoor en daarachter bruingeel gras op fraai gevormde heuvels.

Dit zelfde type landschap heb je ook ten westen en ten zuiden van Kamloops. Verder heb ik iets vergelijkbaars nooit gezien. Het is wel prachtig.

Op de Hwy die hier zelfs vier-baans is, mag je honderd rijden. Elke Canadees doet dat dan ook. Met je personenauto, met je 4x4, met je brommer en met je vrachtauto. Of het er mee te maken heeft weet ik niet, maar op de tegemoet komende baan is een ongeval gebeurd. Een rijstrook afgezet en in de berm een vrachtauto op z'n kop. Het is kennelijk hard gegaan, want de bovenste helft van de cabine ligt eraf. Nou gebeurt dat in Nederland zowat in elke maandag-ochtend spits van enige omvang, maar hier in Canada had ik dit nog niet gezien.

In Kamloops laten we alle winkels voor wat ze zijn en rijden we de Hwy 5 Yellowhead highway op. Precies ja, dezelfde weg die langs Jasper loopt. Staat ook aangegeven; Jasper vierhonderd kilometer of zo.

We passeren het VIA-rail station en zien flink wat materieel van de Rocky Mountaineer staan. Voor Kamloops hebben we nog een mooie CPR-trein kunnen fotograferen. Maar de hier rijdende CN-treinen zijn links van de auto en toch ook te ver weg.

Hwy 5 is aanvankelijk ook vier-baans, zodat het dan wel opschiet. Als het landschap weer moeilijker wordt met bergen en zo, wordt de Hwy weer gewoon twee-baans.

Op een bepaald moment, rijden we zo hoog over een pas, dat we ons reisdoel voor morgen "Wells Gray Provincial Park" al kunnen zien.

We vinden de "Overlander stopping place", waar we willen overnachten makkelijk.

Gonda krijgt hier een grote korting, omdat de watervoorziening niet in orde is. Er is de mensen hier een grote ramp overkomen; de bron die zij gebruikten raakte deze zomer plots uitgeput. Geen water dus, en dat in het hoogseizoen!

Er wordt gewerkt aan het boren van een nieuwe put.

Het weer : Licht bewolkt met zon, temperatuur aangenaam.

Wild : geen, of het moeten de keeshonden van de buren op de camping zijn

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde