Maandag 23 september 2002 Little fort- Wells Gray park- 100 miles house

Vanmorgen bij het wakker worden een mysterieus uitzicht. Het zit potdicht van de mist. De zon doet al wel pogingen, maar dat lukt nog maar matig. De wereld is wel klein zo.

Tijdens het ontbijt en het verdere ochtend ritueel is de mist al zo danig opgetrokken, dat wij het veilig achten om te gaan rijden. Na een paar kilometer breekt een waterig zonnetje echt door.

Als we te Clearwater bij het Visitor centre van Wells Gray Park stoppen, is het lekker zonnig weer. Het is dan 10.00 uur. De dame in het centre voorziet ons van een kaart van het park. Zij heeft daarop in geel de bezienswaardigheden gemarkeerd. Ze probeert ons ook de uitzichttoren aan te praten, maar wij weten dat we dat niet nog een keer riskeren. Zij zegt blij te zijn met de informatie die wij haar daarover verstrekken.

Vanwege de door haar gegeven info, stoppen we even later bij "Spahat's Creek Provincial park". Dit is een niet zo groot park dat ook aan de toegangsweg naar Wells Gray is gelegen.

Het park ligt links en rechts van Spahat creek. Deze kreek heeft een 122 meter diepe canyon uitgeslepen in dikke lagen lava (basalt). Het viewpoint geeft uitzicht op de canyon en de Spahat creek Falls. Deze waterval dendert 61 meter naar beneden. Het water loopt dan verder door de kreek naar de Clearwater river. Klein maar fijn. Prachtige waterval, maar ook de steile wanden bestaande uit diverse lagen lava van opeenvolgende erupties, zijn zeer imposant.

Verder naar Wells Gray dan maar weer. Halverwege zijn wegwerkzaamheden. Wij stoppen als eerste voor een dame met een stopbord. Zij komt naar ons toe om uit te leggen, wat er van ons verwacht wordt. We moeten links aanhouden, dan de brug ( of wat er van over is) over en dan weer links de weg af en dan even verder weer de weg op. We voeren het allemaal vlekkeloos uit.

De volgende stop is eigenlijk pas bij de "Dawson Falls". De drie canyons waarlangs de toegangsweg loopt laten we deze keer voor wat ze zijn. We waren hier tenslotte al eerder. Bij de Dawson Falls hebben ze het een en ander goed aangepakt. De wandelwegen zijn nu net als alle hekken goed in orde. Bij de Falls, 91 meter breed en 18 meter hoog, gelegen in de Murtle river, kijken we eens te meer onze ogen uit. Er is nu natuurlijk wat minder water dan in mei 1999 toen we hier eerder waren. Het lijkt wel of de waterval er iets anders door uitziet. We moeten daar thuis de foto's maar eens op vergelijken.

Als je van de parkeerplaats bij de Dawson Falls wegrijdt, dan moet je met een scherpe bocht naar rechts gelijk heel steil (9%) afdalen naar de brug over de Murtle river. Voor de brug haaks naar links draaien. De brug zelf is van staal met een houten wegdek. Je kunt er met een motorhome qua breedte net op. Goed mikken dus bij het oprijden. Een auto per keer, want passeren kan dus niet. Aan de andere kant van de brug (sorry drs P) gaat het dan met een scherpe bocht weer steil naar boven.

De brug wordt gemiddeld een keer in de paar jaar door hoog water weggeslagen. Mocht je dan toevallig aan de andere kant zijn, dan heb je behoorlijk pech. Zin in zo'n avontuur? De meeste kans natuurlijk in het voorjaar.

N a passage van de brug bereik je na een paar kilometer de "Helmcken Falls". Dat wil zeggen de parkeerterreinen. Was het hier in 1999 nog behoorlijk dringen, nu zijn er aparte parkeerterreinen voor personenauto's, trucks en bussen. We parkeren op zo'n riante plek in het bos en wandelen op ons gemak naar de rand van de kloof. De Murtle rivier valt hier 137 meter naar beneden. In een keer wel te verstaan. Beneden is dan een soort badkuip van waaruit het water dan weer verder gaat.

Op het pad langs de kloof waar dit spektakel zich afspeelt, ontmoeten wij een jong Nederlands stel. Zij hebben bij Jasper een beer gezien. Wij zeggen dat zij dan bofkonten zijn in deze tijd van het jaar. Al met al een gezellig gesprekje, waarna ieder zijns weegs gaat.

Wij bewonderen de Falls vanaf het pad en vanaf de speciale tribune die aan de rotswand is gebouwd. Inmiddels is het dik lunchtijd. We lunchen in het motorhome met de ramen open, zo lekker warm en zonnig is het.

Als we klaar zijn met eten gebeurt het; Veenendaal arriveert.

Uit een 4x4 truck stappen twee vrouwen, die zo ongeveer de langste vormloze rokken dragen die er bestaan. Ze hebben ook nog een baby bij zich, arm kind. We gaan maar gauw weg.

We nemen de gravel weg naar "Clearwater lake". Volgens de mevrouw uit het Visitor centre is dit een nette weg. Tot mijn verbazing zie ik dat je soms 80 km max zou mogen. Als ik ergens 60 rijd, rammelen alle kop en schotels door de wagen.

We stoppen bij een parkeerplaats/day use camping, langs de rivier. Het is hier prachtig, zijn langs de weg de herfstkleuren al zeer fraai, hier voegt de rivier het nodige toe. Er is hier verder geen mens. Wel een groot bord met een tekst over beren.

In de auto is het veel gezelliger. We gaan naar "Bailley's Chute". Je zou daar met enig geluk nog wat late zalmen kunnen zien. Na een takken eind rammelend heuvel op en weer af, naar links en naar rechts gereden te hebben, komen we bij een prachtig aangelegde parkeerplaats. Hier zijn wij niet de enigen. Direct tegenover is een viewpoint op de rivier. Het water stroomt hier al met hoge snelheid.

Een wandeling van ongeveer 10 minuten brengt ons bij de chute. Dit is een lagere waterval, waar het water op hoge snelheid over en doorheen raast. Een kolkende massa water.

We hangen met onze ellebogen op de ter plaatse aangebrachte reling en waarempel daar poogde de eerste zalm al met een gigantische buiteling over/door de chute te komen. Wat een grote vis, hoe sterk moet zo'n dier wel niet zijn. Het water stroomt hier echt hard.

Camera ingesteld en wachten, als je even niet bij de les bent, doet de volgende zalm een poging. Pas de derde hebben we misschien wel op de foto. Tenminste..... dat hopen we. Later thuis blijkt dat Gonda wel driftig heeft staan fotograferen, maar dat zij in de haast gewoon vergeten is de camera aan te zetten. Ook op de andere foto's zijn de zalmen sneller geweest dan ik.

In totaal zien we zo'n vijf zalmen springen. Daar het inmiddels is gaan motregenen en nou ja, aan alles komt een eind, willen we verder gaan naar "Clearwater lake".

Als we naar de motorhome lopen, komen we Veenendaal tegen!! Niets wordt ons bespaard!! Blijken het toch Engelsen te zijn zeg. Zij vragen ons of het nog ver lopen is. Als ik zeg dat het niet te ver is, wordt de oudste van de twee zowaar nog argwanend ook. Zouden hun voorouders.......?

De tocht naar Clearwater lake is een voortzetting van het rammelen. Bij het lake zelf kan je maar slecht komen, wij zijn een aanlegsteiger opgelopen. Toen we terug wilden rijden, werd de weg geblokkeerd door jongelui (en hun spullen), die zo juist door twee minibusjes zijn gedropt. (Trek America?). In een mum van tijd maken ze de weg vrij voor ons. Heerlijk mensen zo voor je aan het werk te zien!

Je kunt overigens aan het meer op een camping overnachten.

We passeren de chute weer en een of twee bochten verder gebeurt het dan!

Pontificaal en op z'n gemak staat een zwarte beer (een grote) (een mannetje) midden op de weg. Pas als wij wel heel dichtbij gaan komen, gaat hij op een holletje de bosjes in.

Dit hadden we niet meer verwacht. Het klopt dus toch; er zijn beren ( of zoals de Canadees zegt: there is bear) in Wells Gray Park. Prachtig!

We willen vandaag nog naar 100 miles house. Dat is wel zo'n 120 kilometer verder. We tanken in Little Fort. Nou dat was even een gedoe zeg! Als je een pomp vrij denkt te hebben, staat daar alweer iemand anders. Toen we getankt en betaald hadden, konden we niet weg omdat we ingebouwd stonden. Ik speel stommetje met een Canadees die vind dat ik achteruit moet. Hij heeft pech want ik wil niet achteruit. Uiteindelijk ziet ook hij het hopeloze van de situatie en rijdt zelf achteruit. Puh..!

Op gaat het naar 100 miles house over weg 24. Net even na Little Fort stijgt deze weg naar plm 1300 meter, middels 10% hellingen. Je wint zo in korte tijd veel hoogte , slikken maar. Eenmaal boven is het uitzicht prachtig. Wij rijden dus in westelijke richting. In het westen is het mooi en zonnig. De zon staat recht in je ogen.

Het landschap hier verrast door z'n groene schoonheid. Meertje hier, meertje daar. Wij konden het ons niet meer herinneren.

100 miles house is een typisch Amerikaans gat langs de highway. Het dankt zijn naam aan het feit dat het 100 mile vanaf Lillooet ligt. Je kunt er tanken, eten en slapen. We parkeren voor de nacht achter een motel en gaan in het enige restaurant dat niet tot een van de bekende hamburgerketens behoort, lekker eten. Nou ik kan melden dat het goed is gelukt.

Al met al een interessante en afwisselende dag.

Het weer : achtereenvolgens, mist, zon, regen, zwaar bewolkt en weer zon.

Wild : diverse Eekhoorns, 2 Herten, 2 Amerikaanse Eagles en een Beer (zwart).

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde