Donderdag 26 september 2002 Ucluelet- Ucluelet

Vannacht goed geslapen, niet wakker geworden van de visverwerkende fabriek 100 meter verderop. Vanmorgen zagen we ook waarom niet. Toen wij gisteren gingen vliegen, was het hoog water, als we vanmorgen wakker worden is het absoluut eb.

Gonda meent nog voor het ontbijt een beer te zien aan de overkant van de haven. De kijker erbij gepakt en ja hoor een beste zwarte beer. Na het ontbijt ziet ze een tweede beer.

We koppelen los en dumpen sani. Ondertussen boek ik de zelfde plek voor nog een nacht. Dat hadden we gisteren bij aankomst ook kunnen doen, maar toen wisten we nog niet hoe ons programma voor vandaag eruit zou gaan zien. Maar na het boeken van de boottocht kunnen we niet anders meer dan hier overnachten. Nu stonden we hier vannacht alleen, maar je weet nooit. Een paar penningen voor de douche hebben we ons ook meteen maar aangeschaft. Het douchen aan boord is toch wel wat behelpen. Vandaar.

Wij rijden naar de belangrijkste straat in het dorp. Nee vrienden dat is niet Mainstreet. We hebben gisteren een prachtige plattegrond gekregen, zodat we nu alles kunnen vinden. Het eerste station wordt de fotowinkel, omdat gisteren bij Louis wel is gebleken, dat als je op fotosafari gaat, een rolletje film wel heel weinig is.

Nou stelt Ucluelet al niet veel voor, maar laten we zeggen dat de fotozaak in het beeld past. Ze hebben alleen rolletjes van 12 opnamen. Ik wist niet eens, dat die nog bestonden. We worden verwezen naar next door. Nou daar kan ik dan zij het met moeite 2 rolletjes van 36 opnamen kopen. Kodak vanzelfsprekend en ook behoorlijk duur.

Naast deze winkels is de plaatselijke supermarkt gelegen. Hier kopen we wat melk en zo. Aan de overzijde is een gallery met native art. We hebben de ogen uitgekeken, prachtige dingen, maar boven ons budget.

We gaan naar het "Pacific Rim National Park", we hebben gisteren besloten daar de ochtend door te brengen. Ons begerig oog is gevallen op "Wickanimish beach". Dat ligt niet ver van Ucluelet en bied tal van faciliteiten. Toen we dat echter bedachten, hadden we enige hoop op het winkel aanbod van Ucluelet. Nu besluit ik tot het volgende noodprogramma. Naar Tofino, daar een uurtje blijven en dan terug met een echt korte stop op "Long beach". We moeten immers om 13.30 uur varen en wel vanaf Ucluelet.

Met 35 minuten zijn we in Tofino, dus dat valt mee. Ik had romantische beelden bij Tofino. Het is er vandaag zonnig en aangenaam van temperatuur met een leuk windje. Het ziet er allemaal wel ongeveer uit zoals ik me herinner, maar ik kom vandaag niet onder de indruk. In de zelfde winkel als vijf jaar geleden hebben we inkopen gedaan en daarna gaan we retour richting Ucluelet.

In het nationale park stoppen we bij long beach op een parkeerplaats een afslag verder, dan waar we 5 jaar geleden gestopt zijn. Gelukkig hebben wij een Nationale park pas, anders kost het simpele parkeren hier CAD 8,–.

Mijn lijf roept mij tot de orde, ik kom er niet onderuit, ik moet.

Gonda wandelt even lekker over het strand. Als ik zover ben, voeg ik me bij haar en kijken we uit over het gigantische strand, met voor ons de werkelijk prachtig blauwe zee, met behoorlijke golven. Achter ons ligt op het strand een geweldige hoeveelheid drijfhout. Je kunt aan de bomen die hier aanspoelen zien, dat ze lang in het water hebben gelegen. Het is overigens langs de kust van het eiland, maar ook verder langs de kust van Canada, normaal dat er zo veel hout ligt. Het zou mij niet verbazen, als dat hout van ver komt. ( Indonesië bv).

We rijden weer verder, want het klokje van gehoorzaamheid tikt. Juist als we op weg zijn, zie ik een Rangoon (Wasbeer) uit het bos komen en gelijk rechtsomkeer maken.

Bij het bord dat voor tegemoetkomend verkeer aangeeft dat zij het nationale park binnen rijden, zit doodgemoedereerd een beer. Het is een zwarte, hij is kletsnat en doet zich tegoed aan wat vers gras. Nou, dat hadden we dus helemaal niet verwacht. Langs de kant van de weg nota bene.

Om 12.15 uur rijden we de camping op. Gauw alles aansluiten en vlug even lunchen. Moesten we nog behoorlijk doorstappen, voor we bij de bootsteiger aankomen.

Zoals dat hoort zijn wij de eersten. Deze keer zaten de andere passagiers ons op de hielen. Voor we aan boord van de "Lady Selkirk" gaan, weten we al waar we willen zitten. Hoog boven op het dek naast de stuurman.

Als we vertrekken, laten we de gebruikelijke procedure i.v.m. de veiligheidsvoorschriften over ons komen. We tuffen met een gezapig vaartje de haven uit. Wel wat anders dan gisteren zeg! Na het passeren van een bepaalde boei gaat het gas erop en varen we sportief het zeegat uit.

Buitengaats waait het redelijk en zijn er grote golven. Dat valt nog niet eens mee, zitten blijven op een boot die van links naar rechts rolt en dan weer achter en dan weer voor omhoog komt.

Met andere woorden, door de hoge zeegang is het niet echt comfortabel. wel spectaculair. we varen naar een punt waar men vanmorgen nog walvissen heeft gezien. Maar behalve ruige eilanden, waar de golven met veel schuim op breken, en die van een buitengewone schoonheid zijn, zien we niets. Geen walvis te bekennen. Het zal toch niet zo zijn dat....

Achter mij zit een Duitse mevrouw, ( zij spreekt overigens ook engels, om met de goede dingen te beginnen) die gezegend is met zo'n typische klagende stem van Duitse vrouwen die het niet naar hun zin hebben. Als ik eens omkijk, zit zij er voornamelijk bij met zo'n houding van: "ik heb ut koud".

De kapitein besluit, dat wij Zeehonden ook wel leuk zullen vinden en vaart naar een eilandje waar die dieren zitten. Ik kreeg het Spaans benauwd, wat vaart die man dicht op zo'n door wit schuim omgeven rots. Het besef, dat de man dit dagelijks doet, stelt mij enigszins gerust. Zijn bril, met van die jampotglazen niet. Maar het loopt goed af, gelukkig. Na nog een paar van die streken, gaan we naar de Zeeleeuwen.

Er bestaan twee soorten Zeeleeuwen, de Californische en de nog iets grotere Stellar zeeleeuwen.

Nu hadden we gisteren vanuit de lucht al een behoorlijke indruk gekregen dachten we. Maar wat we nu te zien en vooral te horen krijgen tart elke verbeelding. Vanuit het woeste water varen we de beschutting van de Broken Islands group binnen. De kapitein vertelt eerst nog hoe een en ander volgens de oude indianen-geschiedenis is ontstaan.

Dan komen we een kaap om....... Geweldig, werkelijk honderden van die kolossen die liggen te zonnen, aan het baden zijn, met elkaar vechten en de liefde bedrijven en dat alles vergezeld van een kakofonie van geluid. Onbeschrijflijk. Het is een pest herrie van je welste. Je komt overigens met de boot zo dichtbij, dat je de dieren als het ware kunt aanraken.

De door de verzameling viseters geproduceerde stank is werkelijk vreselijk. Zelden zoiets geroken.

Er gaat hier grif een rol film doorheen. We moeten thuis maar kijken, welke foto's de moeite waard zijn en welke niet.

Op een tak van een boom zit een American Eagle. En zo dicht bij de eilanden heb je in eens ook last van vliegen.

We gaan weer verder op zoek naar Walvissen. We passeren nog een eiland waarop een vrachtschip met bestemming Port Alberni, ooit is vastgelopen. Het schip was geladen met Japanse auto's. De meeste auto's zijn gered. Het schip is na een jaar of vier tijdens een storm van de rots afgeslagen en ligt daar nu ergens op de bodem.

We varen wat doelloos rond en ik merk dat de kapitein ongerust begint te raken. Plotseling menen wij wat te zien. Een fonteintje van water. Met gezwinde spoed gaan we erop af. En ja hoor er zwemt er een. Eerst zien we alleen zijn adem, maar allengs zien we vaker ook de rug van het dier. Ik zet de camera op continue opname en als het beest even wat beter en langer zichtbaar is druk ik af.

Filmpje vol met een aantal dezelfde foto's, waarvan ik hoop dat er een of twee goede bij zitten. Als ik film wissel, toont de walvis zich nog een keer heel goed. Gonda maakt daarvan foto's, zodat we echt kansen hebben. De walvis is even weg maar duikt aan de andere kant van het schip weer op. Blaast nog wat lucht uit en duikt weer onder. Een onbeschrijfelijke putlucht bereikt onze neusgaten. Thats Whale breath zegt de bemanning. Wat een walm zeg.

Als iedereen tevreden gaat zitten en de boot wil vertrekken, duikt "onze" walvis nog eens op de rakker! Pal naast het schip verschijnt zijn enorme rug boven water. Wat een kolos en zo dichtbij. Ik schat een meter naast de boot. Echt spectaculair. Niemand, behalve de twee (beroeps)fotograven op het achterdek heeft hier natuurlijk een plaatje van. Maar dit meegemaakt te hebben, is echt iets bijzonders. Dat zulke giganten gelukkig nog voorkomen, is iets om heel blij mee te zijn.

De Whale die ons nu zo'n uur heeft vermaakt, is een van de grijze walvissen die hier bij Vancouver eiland "thuis" zijn. In oktober vertrekken zij naar de wateren rond Mexico om te paren en te baren en in april/mei komen ze dan met hun Alaskiaanse familieleden weer mee terug.

Het is net of de wind is gaan liggen, de boot beter door het water gaat en zelfs die Duitse mevrouw valt wel mee. Het vliegen gisteren was spectaculairder, maar de ervaring van vanmiddag is ook heel intens.

Bij de motorhome aangekomen, blijkt ineens de hele camping volgelopen te zijn. Alle plaatsen zijn bezet. Je reinste hoogseizoen. Daar zal die mevrouw in het kantoor wel van geschrokken zijn. Vannacht staan we hier dus niet alleen.

Als we langs onze RV lopen ziet Gonda met haar inmiddels getrainde oog op de tegenoverliggende oever, alweer een beer. Het dier met de kijker een tijdje kunnen observeren. Pas als een paar mensen in een kano te dichtbij komen, neemt onze vriend de benen.

Door de haven zwemmen enkele Zeehonden, een Reiger strijkt neer en de zon schijnt op je bol. Meer hoeft niet echt zou ik denken.

Als wij na het douchen zitten te eten, komt uit de antieke Dodge Ram die naast ons staat, een echtpaar, dat die auto indertijd waarschijnlijk zelf gebouwd heeft. Twee buitengewoon oude gebouwen, ieder voorzien van een wandelstok klimmen het trapje af en gaan richting het dorp. Hoezo bejaardentehuis? Nou zij kunnen nog wel even hoor!

Gonda gaat de was doen. Nu blijkt dat de wasserette hier door het hele dorp wordt gebruikt. Een wasmachine kan ze nog wel bemachtigen, maar een droger? Ho maar...!!.

Om de dag af te maken, parkeert iemand, heel even maar, de mooiste rood/witte Chevrolet Corvette in ons zicht.

Het weer : Zon met wat wind, lekker warm.

Wild : 4 Zwarte beren, 1 Rangoon, 1Eagle, 1Reiger en diverse vissen, 1000 Zeeleeuwen en 1 WALVIS.

Vorige pagina - Inhoudsopgave - Home - Volgende bladzijde